Jakie jest polskie szkolenie podyplomowe lekarzy dentystów? Zdecentralizowane, wyrywkowe, chaotyczne; choć perfekcyjnie przygotowane pod względem merytorycznym, nie zawsze zaoferowane w na tyle atrakcyjnej formie, aby stomatolodzy wynieśli z niego wiele lub zechcieli w nim uczestniczyć. Nieatrakcyjne szkolenia, z których – z powodu skostniałej formy prelegenckiej – specjaliści poszukujący innowacji i nastawieni na porównanie swoich umiejętności i wiedzy z wiedzą i umiejętnościami trenera czy wykładowcy, nie wynosi się wiele, bywają tylko „nabijaczami” punktów edukacyjnych.

Pożądany model kształcenia podyplomowego jest zgoła inny niż przedstawiony powyżej. Jego celem powinno być doskonalenie spójności funkcjonowania umysłu, rąk, wzroku w oparciu o zdobytą wiedzę i poznane zasady postępowania praktycznego.

Stomatolodzy, którym udało się dostać na specjalizację, są jak wybrańcy – ponieważ ich ścieżka zawodowa została ukierunkowana. Ci, którzy skończyli studia i nie otrzymali szansy na specjalizację, lub osoby, które nie są pewne, w jakim kierunku chciałyby się specjalizować, stoją przed trudnym wyborem kursów z bogatej wprawdzie oferty, ale co do których nie zawsze mają pewność, czy spełnią ich oczekiwania.

Co mogłoby naprawić sytuację i sprawić, że kształcenie podyplomowe stałoby się bardziej przyjazne dla stomatologów niezależnie od ich stażu i doświadczenia zawodowego?

„Jedna wiodąca, szanowana przez zdecydowaną większość stomatologów Organizacja Zawodowa, jeden Komitet Naukowy, weryfikowany każdego roku, ale kompatybilny i autorytatywny dla wszystkich - tak dla środowiska akademickiego, jak i stomatologów praktyków - i wspólny cel: zadowolony pacjent wraz z usatysfakcjonowanym pracą stomatologiem” – wskazuje dr n. med Agnieszka A. Pawlik w „Gazecie Lekarskiej” (wyd. z dn. 17.11.2014 r.), podkreślając konieczność zarzucenia prowadzenia kursów w archaicznej formie i postawienia na solidne dawki dobrze przekazanej aktualnej wiedzy.

Źródło: „Gazeta Lekarska”