Hipodoncja jest dziedziczną wadą genetyczną, dotyczącą uzębienia stałego i mlecznego. Może też wystąpić jako wada nabyta – wtedy jest wynikiem urazu, stanów zapalnych kości, chemioterapii, leczenia radiologicznego lub operacji chirurgicznej w obrębie kości szczęk. Cechuje się brakiem od jednego do pięciu zawiązków zębowych. Najczęściej związana jest z takimi schorzeniami, jak: zespół Downa, dysplazja ektodermalna, rozszczepy, dysplazja chrzęstno-ektodermalna, zespół Reigera, zespół Williama.

Hipodoncja może być prawdziwa lub rzekoma. W hipodoncji prawdziwej brakuje zawiązków zębowych, natomiast w rzekomej zawiązki zębów istnieją, lecz niemożliwe jest ich wyrznięcie.

W żuchwie najczęściej brakuje drugich przedtrzonowców, siekaczy bocznych i przyśrodkowych, natomiast w szczęce – drugich przedtrzonowców oraz siekaczy bocznych.

Sygnałem do wykonania badania RTG i pogłębionej diagnostyki są przetrwałe zęby mleczne po 12. roku życia.

Oprócz hipodoncji do wad wrodzonych możemy zaliczyć także anodoncję oraz oligodoncję. W przypadku anodoncji występuje całkowity brak zawiązków zębowych, zaś w przypadku oligodoncji brak jest 6 lub więcej zawiązków zębów.