O doskonałości wykonania korony decyduje perfekcyjne jej dopasowanie do przygotowanego kikuta oraz odwzorowanie zewnętrznych powierzchni i punktów istniejących w naturalnym zębie.

We właściwie przygotowanej koronie protetycznej:

• brzeg protezy, doskonale wypolerowany i gładki, nie odstaje od kikuta zęba – inaczej dochodzi do drażnienia dziąsła i odkładania płytki nazębnej;

• ząb jest pokryty uzupełnieniem protetycznym aż do granicy zeszlifowania – obszary, które zostały oszlifowane a nie są pokryte koroną, szybciej atakuje próchnica;

• przestrzeń między powierzchnią zęba a wewnętrzną ścianą korony ma objętość nie większą niż to konieczne do wypełnienia cementem mocującym;

• zewnętrzne ściany uszczelnienia odzwierciedlają naturalne ukształtowanie powierzchni zęba – krzywizny nie mogą być ani zbyt głębokie, ani zbyt płytkie; w pierwszym przypadku zmniejszałaby się możliwość samooczyszczania powierzchni odtworzonego zęba, a w drugim pojawiało się ryzyko staczania się i przesuwania kęsów pokarmowych ku dziąsłu, co mogłoby być przyczyną powstawania podrażnień tkanek miękkich;

• aproksymalne punkty styczne między koroną a sąsiadującym z nią zębem są odtworzone z należytą starannością; to ważne, by cząstki pokarmu nie wciskały się w szparę między zębami i nie uszkadzały brodawki międzyzębowej, oraz by przesuwały się w kierunku językowo – policzkowym; zalecane jest sferyczne ukształtowanie powierzchni aproksymalnych – zapobiega ono wciskaniu i zaklinowywaniu cząstek pokarmowych;

• punkt styku między zębami z uwagi na profilaktykę przeciwpróchniczną powinien być mały; z tym, że jeśli oba sąsiadujące ze sobą zęby są pokryte koronami, płaszczyzna styku może być nieco większa.

Źródło: Opracowanie własne