Przestrzeń neutralna to strefa, w której siły wynikające z pracy mięśni, warg i policzków oraz języka równoważą się i są wykorzystywane do stabilizacji protezy. U każdego pacjenta jest to przestrzeń ustalana indywidualnie, uzależniona od swoistej budowy i funkcjonowania wymienionych elementów jamy ustnej. I to właśnie w przestrzeni, w której dochodzi do neutralizowania się sił działających we wnętrzu jamy ustnej powinno być usytuowane uzupełnienie protetyczne. Tylko wtedy proteza będzie stabilna, a jej właściwości adhezyjne, kohezyjne i przyssania czynnościowego nie będą przeważane przez siły wynikające z pracy układu żującego.

Ważne jest, by umiejętnie wykorzystać siły wynikające z pracy mięśni układu żującego do stabilizacji uzupełnienia. By było to możliwe, proteza musi być tak wykonana, aby siły mięśniowe działały na nią pod właściwym kątem (kąt ten określają dwie wypadkowe, z których jedna działa równolegle do powierzchni pochyłej, a druga prostopadle). Inaczej będzie dochodzić do wyważania protezy ze stabilnej pozycji. Stąd konieczne jest prawidłowe określenie przestrzeni neutralnej. Robi się to, wykonując wycisk anatomiczny i dokładnie zaznaczając granice łyżki oraz wykorzystując materiały, które jednocześnie:

• są na tyle plastyczne, by mogły być kształtowane przez tkanki miękkie;

• są na tyle stabilne, by utrzymywały nadany im kształt aż do chwili wykonania na ich podstawie odlewów i modeli.

Samą łyżkę wykonuje się na bazie modelu wstępnego i ostatecznie dopasowuje w jamie ustnej pacjenta. Dobrze dopasowana łyżka powinna być stabilna w jamie ustnej podczas wykonywania ruchów czynnościowych.

Kolejnym krokiem jest wykonanie wałów zwarciowych i ustalenie warunków zwarcia. Jeśli na tym etapie okazuje się, że model podczas wykonywania ruchów ulega przemieszczaniu, należy zmodyfikować wał.

Czynności służące określeniu przestrzeni neutralnej wykonuje się zazwyczaj kilkakrotnie - do momentu, aż wzornik będzie dostatecznie stabilny na podłożu.

Źródło: Opracowanie własne