Minister Finansów jednoznacznie wypowiedział się na temat zwolnienia z podatku VAT, z którego może skorzystać technik dentystyczny. Minister uznał w interpretacji z 2 lutego 2010 r. (PT3/812/57/217/LWW/09/ PK511) za nieprawidłowe wcześniej wydane stanowisko Izby Skarbowej w Poznaniu. Izba Skarbowa w Poznaniu wydała bowiem interpretację, opierając się na art. 43 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, z której wynikało, iż z VAT zwolnione są wyłącznie dostawy i usługi świadczone przez osoby fizyczne, które są dentystami lub technikami dentystycznymi, i które mają uprawnienia do wykonywania zawodu. W sytuacji, kiedy usługi i czynności te byłyby wykonywane przez techników dentystycznych zatrudnionych w spółce, zwolnienie z VAT nie przysługuje.

Minister Finansów zauważył, iż przepis, na którym Izba Skarbowa w Poznaniu oparła swoje stanowisko, nie wyklucza zwolnienia w sytuacji, w której (cytując za „Rzeczpospolitą”): „*jeden ze wspólników jest technikiem dentystą albo *gdy zatrudnia techników dentystycznych, jeżeli umowa zatrudnienia przewiduje, że to właśnie te osoby wykonują w spółce protezy dentystyczne. „Powyższe zwolnienie należy traktować jako zwolnienie o charakterze przedmiotowo-podmiotowym, przy czym istota podmiotowości sprowadza się do zapewnienia odpowiednich kompetencji osoby (technika dentystycznego) przy świadczeniu usług lub dostawie towarów, w ramach danego podmiotu bez wiązania tych kompetencji z formą prawną podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi“.

Minister Finansów oparł się przy tym na orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości:

• wyroku z 10 września 2002 r. (w sprawie C-141/00 Ambulanter Pflegedienst Kügler GmbH) – Trybunał stwierdził tutaj, iż zwolnienie, które przysługuje na mocy art. 132 ust. 1 lit. c dyrektywy Rady 2006/112/WE, nie zależy od prawnej formy podatnika; by zwolnienie przysługiwało, muszą być spełnione jedynie dwa warunki: muszą to być usługi medyczne, i muszą być świadczone przez osoby posiadające właściwe kwalifikacje zawodowe;

• wyroku z 7 września 1999 r. w sprawie C-216/97 Jennifer Gregg and Mervyn Gregg, w którym zdaniem Trybunału istniejąca zasada neutralności fiskalnej wyklucza różne traktowanie osób prowadzących taką samą działalność zależnie od formy prawnej, w której podatnik tę działalność prowadzi.

Źródło: „Rzeczpospolita”