Zanim pojawiły się implanty, które znamy dziś, ludzkość od dłuższego czasu eksperymentowała z najrozmaitszymi materiałami, którymi próbowano zastąpić utracone zęby. Wszystko zaczęło się dawno temu.

• Kilka tysięcy lat temu – jedne z pierwszych prób wstawiania implantów poznaliśmy dzięki wykopalisku z Hondurasu. Odkrycie dokonane tam przez dra Wilsona Poponego świadczą o tym, że pierwsze implanty próbowano wykonywać z naturalnych surowców: w znalezionym fragmencie żuchwy przednie ubytki zębowe zastąpione zostały stożkowato uformowanymi muszlami morskimi.

• I tysiąclecie naszej ery –już wtedy osadzano w szczękach żelazne implanty; jeden z nich, w kształcie zęba przedtrzonowego, tkwił w szczęce, którą znaleziono podczas prac archeologicznych na terenie dawnego cmentarza we francuskiej miejscowości Chantable. Analiza radiologiczna ujawniła, iż implant był prawidłowo zrośnięty z kością.

• 1100 r. n.e. - Abulcasis, jeden z największych lekarzy tamtych czasów pochodzący z Arabii, wskazywał na możliwość wszczepiania kości wołowej uformowanej na kształt zęba.

• 1562 r. - Ambroise Pare, francuski lekarz, uznawany za najwybitniejszego chirurga czasów renesansu, przeprowadzał zabiegi wszczepiania odpowiednio ukształtowanych fragmentów kości słoniowej w miejsce świeżo utraconych zębów.

• 1800 r. - B.A. Berry wykonał implant ołowiany, zbliżony kształtem do korzenia zęba.

• 1809 r. - M. Magiollo opracował projekt implantu z 18- karatowego złota, który miał zapewniać właściwą retencję: pusty w środku walec z czterema wypustkami, których końce zwrócone były ku sobie. Wszczep osadzony został w zębodole bezpośrednio po ekstrakcji.

• 1886 r. - Harris osadził w sztucznie wytworzonym zębodole implant z porcelany pokrytej warstwą ołowiu. Na implant ten nałożona była korona. Badanie przeprowadzone po 27 latach wykazało, że wszczep nadal funkcjonował w jamie ustnej pacjenta.

• 1890 r. Pajme wykonał implant ze srebra, na który po kilkutygodniowym leczeniu nałożono koronę porcelanową.

• 1913 r. - Amerykanin E.J. Greenfield poinformował o satysfakcjonujących próbach wszczepienia platynowo-irydowego implantu. Jego wszczep składał się z trzech metalowych sztyftów, osadzanych w szczęce - każdy pod innym kątem, i łączonych w jamie ustnej pacjenta za pomocą tworzywa akrylowego.

• 1934 r. - Henri Strock poprzez badania tkankowe wykazał, że implanty chromowo-kobaltowo-molibdenowe są dobrze tolerowane przez otaczające wszczep żywe struktury jamy ustnej. Same implanty były wytrzymałe i charakteryzowała je mała kurczliwość. Strock wprowadził też pojęcie ankilozy, która określa zjawisko zrastania się implantu z kością.

• 1937 r. Niemiec Muller, a w 1941r. Szwed Dahl wprowadzają do swoich praktyk dentystycznych podokostnowe implanty szkieletowe.

• 1947 r. - Formiggini próbował wprowadzić implant z tantalu do wyrostka zębodołowego.

• 1967 r. - Linkow zaproponował stosowanie ostrzy śródkostnych, które znalazły później szerokie zastosowanie.

• 1969 r. wprowadzenie wieloczasowego postępowania Branemarka, a w 1976 r. - Kocha; oraz wprowadzenie przez Schroedera otoczki z plazmy tytanowej.

• 1970 r. - włoski dentysta, dr Dino Garbaccio zaczął eksperymentować z tzw. śrubą bikortykalną.

• 1980 r. - powstaje ITI – International Team for Oral Implantology.

• 1982 r. i 1988 r. - oficjalna akceptacja implantologii stomatologicznej i jej zalegalizowanie przez Niemieckie Towarzystwo Chorób Zębów, Jamy Ustnej i Szczęk.

Źródło: „Nowoczesny Technik Dentystyczny”