„Dokument potwierdzający wykształcenie uzyskane w jednym kraju członkowskim Unii dla celów wykonywania zawodu sektorowego ma tę samą moc co w innym państwie. Tak jest pod warunkiem, że jest wymieniony w załączniku V lub VI dyrektywy 2005/36/UE. W przeciwnym razie państwo przyjmujące ma prawo wymagać od danej osoby odbycia praktyki zawodowej lub wykazania, że posiada równoważne doświadczenie zawodowe” – przypomina „Gazeta Podatkowa” w wydaniu z dnia 10.12.2014 r.

Zawody sektorowe, zawody regulowane to profesje, w których uznanie kwalifikacji w państwach członkowskich Unii Europejskiej powinno odbywać się automatycznie. Czasem jednak pojawią się problemy. W takiej sytuacji można zdecydować się na ich rozwiązanie drogą:

• formalną przez sąd;

• nieformalną przy pomocy systemu SOLVIT – to bezpłatna procedura, rozpoczynająca się od zgłoszenia swojej sprawy do centrum SOLVIT w danym państwie członkowskim. W Polsce mieści się ono przy Ministerstwie Gospodarki, a zgłoszenia można dokonać drogą elektroniczną.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w dniu 30 kwietnia 2014 r. w sprawie C-365/13 wydał ważny wyrok. Sprawa dotyczyła architekta, który miał kwalifikacje zawodowe wskazane w załączniku V dyrektywy 2005/36/UE, ale można orzeczenie potraktować jako odniesienie do innych zawodów regulowanych. Administracja państwa, w którym architekt chciał podjąć pracę, zażądała od specjalisty odbycia praktyki zawodowej w tym państwie lub wykazania, że posiada równoważne doświadczenie zawodowe. TSUE uznał, że takie postępowanie jest niezgodne z dyrektywą 2005/36/ UE i stwierdził, że jeśli dana osoba spełnia określone w niej kryteria, państwu członkowskiemu nie pozostaje nic innego, jak dopuścić tę osobę do wykonywania danego zawodu. Jednocześnie w wyroku zaznaczono, że system automatycznego uznawania kwalifikacji w odniesieniu do zawodu architekta, określony w dyrektywie, nie pozostawia państwom członkowskim żadnego uznania administracyjnego.

Źródło: „Gazeta Podatkowa”