Diastema, czyli szpara pomiędzy górnymi jedynkami, przez jednych postrzegana jest jako źródło powodzenia towarzyskiego i seksualny wabik, dla innych zaś to uprzykrzona wada, której najchętniej i jak najszybciej pozbyliby się raz na zawsze.

Z badań wynika, że 89 proc. osób z diastemą chętnie pozbyłoby się kłopotliwej dla nich przestrzeni między zębami, a dla zdecydowanej większości jej istnienie to wystarczający powód do ukrywania uśmiechu.

O tym, że diastema wzbudza skrajne emocje, świadczą wypowiedzi uczestników forów internetowych: jedni narzekają, inni radzą i pocieszają. Tymczasem za oceanem szpary między zębami są coraz bardziej na topie – Amerykanie coraz częściej odrzucają bowiem idealnie piękny uśmiech, który wyszedł spod ręki utalentowanych stomatologów, a wracają do naturalności i oryginalnego wyglądu.

O tym, czy szpara między zębami stanowi problem, który należy zlikwidować, powinien zdecydować lekarz.

- Mała diastema, do 2 mm, nie rzuci nam się tak bardzo w oczy, większa już tak. Zresztą większa szczelina często jest problemem dla samego pacjenta, bo zwykle towarzyszą jej inne wady – tłumaczy dr n. med. Katarzyna Nowicka-Dudek, dentystka z Lublina.

Diastemę czasem należy traktować nie jako zło konieczne, ale raczej jako korzystną dla rozwoju uzębienia przestrzeń. Dentyści szacują, że prawie 50 proc. dzieci między szóstym a ósmym rokiem życia ma szparę między zębami. Specjaliści zwracają uwagę, że rodzice tych dzieci zamiast się tym martwić, powinni się cieszyć. Najlepiej jednak, by uzębienie malucha zawczasu obejrzał dentysta.

–Zęby stałe są dużo większe od mlecznych i jeśli mają sporo przestrzeni, spokojnie zmieszczą się w szczęce, nie tłocząc się na potęgę. Jeśli jednak prześwit zostaje, a dzieje się tak u blisko 6 proc. populacji, może to świadczyć o nieprawidłowej strukturze kości, zbędnej tkance przerośniętego wędzidełka górnego tzw. diastemie prawdziwej, lub obecności tzw. zębów nadliczbowych – wyjaśnia dr Nowicka-Dudek.

Diastemą należy zacząć się niepokoić, kiedy oprócz sporej szpary między jedynkami występują skłonności do zagryzania dolnej wargi, duży język wypychający zęby do przodu, inne wady zgryzu – wtedy konieczne jest leczenie ortodontyczne. Ortodonta „ujarzmi” rozjeżdżające się zęby, a dzięki aparatowi nada im właściwy szyk – po takim leczeniu gwarantowany jest zdrowy i piękny uśmiech. Zaniedbanie leczenia w przypadku osób, u których diastema stanowi poważny problem, może skutkować chorobami uzębienia, rozwojem wad zgryzu oraz problemami z wymową.

Możliwości likwidacji diastemy jest kilka:

• Podcięcie wędzidełka wargi górnej – zabieg kosztuje ok. 300 zł. Lekarz przecina pasmo tkanki łącznej przyczepione do tylnej części wargi górnej i do dziąsła tuż nad górnymi jedynkami. Stomatolodzy wykonują zabieg po pojawieniu się u dziecka kłów, ponieważ wtedy uzyskuje się najlepsze efekty.

• Założenie aparatu ortodontycznego – o doborze typu (ruchomy czy stały) decyduje ortodonta. Pacjent może wybrać model i kolor.

• Założenie licówek – na lekko zeszlifowane zęby nakłada się cieniutkie porcelanowe listki. Licówki nie sprawdzą się w likwidacji diastemy u osób z dużymi lub szerokimi jedynkami – spowodują one dodatkowe poszerzenie lub powiększenie zębów.

• Uzupełnienie z kompozytu – likwiduje diastemę błyskawicznie. Dentysta wykonujący zabieg musi być mistrzem w swoim zawodzie: kompozytowa dostawka do zęba musi mieć idealnie dobrany kolor i być perfekcyjnie wyprofilowana. Wadą tego rozwiązania jest ścieranie się kompozytu.

Stomatolodzy zdecydowanie nie polecają domowych metod likwidacji diastemy – jak np. nakładanie na jedynki gumek recepturek.

Źródło: „Gazeta Wyborcza”