Ubytki klinowe to specyficzne, niepróchnicowe uszkodzenia tkanek twardych zęba, które pojawiają się na granicy korony i korzenia zęba, w okolicy szyjki zęba (przydziąsłowo). Mają charakterystyczny klinowaty kształt (stąd ich nazwa) – są wklęsłe, a ich dno jest gładkie i twarde. Ubytki te nie są wynikiem działania bakterii (jak ma to miejsce w próchnicy), lecz procesów mechanicznych, chemicznych i biologicznych.

Za powstawaniem tych specyficznych uszkodzeń zębów stoi m.in. mechaniczne ścieranie szkliwa i zębiny, najczęściej spowodowane nieprawidłową techniką szczotkowania zębów (zbyt duży nacisk, używanie szczoteczki o twardym włosiu) lub stosowanie past do zębów o dużym współczynniku ścieralności. Ubytki klinowe to również rezultat chemicznego uszkodzenia szkliwa i zębiny, spowodowanego działaniem kwasów: znajdujących się w pokarmach i napojach, wydostających się z żołądka w wyniku refluksu żołądkowo-przełykowego czy podczas częstych wymiotów, bądź powstających w jamie ustnej przy zaniedbaniach higieny tego obszaru. Ubytki klinowe mogą być też wynikiem mikropęknięć szkliwa i zębiny, powstających pod wpływem działania sił okluzyjnych (np. zgrzytanie zębami – bruksizm, nieprawidłowy zgryz).