Każdy człowiek ma własną, osobniczą aktywność próchnicy. Aby w przybliżeniu określić, czy dana osoba jest mniej lub bardziej podatna na rozwój próchnicy, wykonuje się testy aktywności próchnicy w oparciu o następujące parametry:

• Zdolność buforowa śliny — 1 mililitr śliny wstrzykuje się do fiolki z odczynnikiem i po dwóch minutach porównuje się barwę otrzymanego roztworu ze skalą klucza odczynu pH. Prawidłowa wartość waha się między 5,75 a 6,5.

• Szybkość wydzielania śliny — stymulowaną ślinę pobiera się na czczo bądź dwie godziny po posiłku. Ślinię zbiera się przez pięć minut, mierzy jej ilość, a uzyskaną wartość dzieli się przez pięć. Widełki normy dla dorosłego człowieka to 1-3ml/min wydzielanej śliny.

• Test odporności szkliwa na działanie kwasu — na oczyszczonej powierzchni zęba umieszcza się osuszony krążek bibuły filtracyjnej o średnicy 2 mm, nasączony 0,02 proc. roztworem fioletu krystalicznego. Na krążek nanosi się odrobinę kwasu solnego. Fioletowe zabarwienie krążka zmienia się na żółte, kwas rozpuszcza szkliwo i uwalnia wapń, który neutralizuje kwas w krążku. W rezultacie krążek znów przyjmuje barwę fioletową. Czas, jaki potrzebny jest na powrót zabarwienia krążka, określa wrażliwość szkliwa na działanie kwasu. Im dłuższy jest czas mikrodemineralizacji, tym bardziej odporne jest szkliwo.

Oprócz tych testów sprawdza się również: zdolność śliny do fermentacji glukozy, pH płytki nazębnej oraz liczbę bakteryjnych kolonii w ślinie.