Chorobom przyzębia lepiej zapobiegać niż je leczyć. Między innymi dlatego, że u osób podanych wspomagającej terapii chorób przyzębia nadal może dochodzić do utraty zębów. Dochodzi do tego rzadko, ale nie w każdym przypadku udaje się zapobiec utracie zęba lub zębów mimo leczenia.

Duży wpływ na to, czy zęby zostaną utracone mimo podjętej terapii, mają istnienie i głębokość tak zwanych resztkowych kieszonek dziąsłowych. Dodatkowo, na wzrost ryzyka utraty zębów (mimo podjęcia leczenia choroby przyzębia) mają wpływ takie czynniki, jak:

• wiek pacjenta;

• płeć;

• palenie tytoniu obecnie lub w przeszłości;

• cukrzyca i stopień ciężkości choroby;

• przestrzeganie higieny jamy ustnej;

• stan aparatu zawieszeniowego zęba i kości przyzębia.

Ponieważ nie u każdej osoby dotkniętej chorobą przyzębia, która podjęła leczenie tego schorzenia, uda się całkowicie zatrzymać wypadanie zębów, dlatego działania zapobiegawcze (na czele z systematyczną higieną jamy ustnej i stosowaniem odpowiedniej techniki szczotkowania oraz regularne wizyty u dentysty) stanowią fundament zabezpieczający przed rozwojem ryzyka związanego z pojawieniem się schorzenia przyzębia i jego konsekwencji w postaci wypadania zębów.