Jedną z metod skutecznego uzupełnienia braków zębowych jest ciesząca się dużym uznaniem terapia implantologiczna. O możliwości stosowania wszczepów osadzanych w kości przyzębia dyskutowano już od wieków, ale dopiero w latach 40. XX wieku po raz pierwszy wyjaśniono podstawy koncepcji implantacji metalowego elementu w kości. 60 lat temu udowodniono, że tytan może być stosowany do implantacji stomatologicznych, gdyż jest to materiał biokompatybilny.

Odkryto też, że korzystny wynik osadzania protezy dentystycznej w postaci implantów jest w istotny sposób skorelowany z reakcją tkanek, w których wszczep jest osadzony.

Niepowodzenia implantacji mogą ujawniać się wcześnie lub dopiero po jakimś czasie od zabiegu. Wczesne niepowodzenia wynikają zazwyczaj z niewłaściwego lub niewystarczającego gojenia się ran, co hamuje osteointegrację, czyli łączenie się implantu z kością przyzębia. Na wczesne niepowodzenia implantacji mają wpływ różne czynniki, takie jak niewystarczająca jakość kości, zastosowane technik chirurgiczne, przeciążenie okluzyjne czy pozabiegowa infekcja i stan zapalny. Z kolei późne niepowodzenia implantacji są zwykle konsekwencją rozwarstwienia się struktur tkankowych podczas osteointegracji. Dochodzi do tego zwykle po obciążeniu protez wspartych na implantach koronami.

Późne dysfunkcje implantu są też często powiązane z przeciążeniem okluzyjnym, które prowadzi do uszkodzenia biomechanicznego i zapalenia tkanek wokół implantu. Do chorób tkanek w sąsiedztwie implantu może też doprowadzić nieprawidłowa higiena jamy ustnej.