Ubytki w szkliwie niezwiązane z próchnicą najczęściej kojarzone są z erozją. Czynnikiem powodującym utratę w warstwie mineralnej zębów jest również nadmierne obciążenie samego szkliwa bądź cementu. W mineralnej warstwie zębów powstają wtedy ubytki klinowe, które mogą powiększać się pod wpływem różnych czynników – między innymi szczotkowania zębów. Mechaniczny stres, jaki powstaje wskutek zwierania zębów z nadmierną siłą – szczególnie w przypadku parafunkcji – może doprowadzać do sytuacji, w której kryształy hydroksyapatytu znajdujące się w okolicy szyjki zęba ulegają rozerwaniu. Tym samym na granicy szkliwa i cementu pojawią się mikrouszkodzenia szkliwa, gdyż dochodzi do przerwania wiązań pomiędzy kryształami hydroksyapatytu budującego szkliwo i w efekcie – do stopniowej utraty tkanek zęba. Z tego powodu mechaniczny stres, jakiemu poddawane są zęby, uznany został za czynnik ryzyka uszkodzeń zębów objawiających się ubytkami klinowymi. Ponieważ każdy ubytek szkliwa otwiera drogę do leżących głębiej w zębie miękkich tkanek zęba, wzrasta ryzyko zakażenia miazgi zęba i rozwoju stanu zapalnego w tej tkance.