Szkliwiak należy do nowotworów zębopochodnych. Rozwija się z nabłonkowych pozostałości zawiązków zębowych i umiejscawia się najczęściej w żuchwie – w okolicy trzonowców, natomiast rzadziej w szczęce. Wzrasta wolno, tworząc guzy wewnątrzkostne, które nie mają torebki. Po latach powoduje rozdęcie kości żuchwy i niekiedy rozchwianie zębów. Sporadycznie może wystąpić w postaci złośliwej.

Szkliwiaka rozpoznaje się na podstawie rutynowego badania klinicznego i badania rentgenowskiego. Charakterystyczną cechą tego nowotworu jest ustawienie sąsiadujących z nim korzeni zębowych i zawiązków zębowych bez ich przesunięcia. W badaniu radiologicznym zaobserwować można jedno lub wielokomorowe ubytki tkanki kostnej.

Leczenie szkliwiaka polega na dokładnym, chirurgicznym usunięciu powstałych zmian oraz uzupełnieniu powstałego ubytku autogennym przeszczepem kości. Zbyt oszczędne wycięcie nowotworu może prowadzić do nawrotów. Jeśli szkliwiak został niedokładnie usunięty w dzieciństwie, nawroty mogą pojawić się kilkanaście a nawet kilkadziesiąt lat później.