Płytkę nazębną bardzo trudno jest dokładnie usunąć z powierzchni zgryzowych zębów. Wynika to z ich specyficznego ukształtowania i występowania bruzd i szczelin. Zalegająca płytka nazębna razem z cząstkami organicznymi (pozostałościami po spożytych pokarmach) sprzyja namnażaniu się w tych miejscach bakterii próchnicotwórczych i niszczeniu szkliwa.

Przez długi czas nie kojarzono, że bruzdy i szczeliny sprzyjają rozwojowi próchnicy. Dopiero w latach 70. XX wieku, kiedy po wprowadzeniu preparatów z fluorem znacznie spadła częstość występowania próchnicy, zaobserwowano, że pomimo spadku częstości występowania choroby próchnicowej ogółem jednocześnie narasta częstość występowania próchnicy w bruzdach i szczelinach. To doprowadziło do odkrycia, że miejsca te stanowią rejony sprzyjające rozwojowi próchnicy.

Również w latach 70. ubiegłego wieku podejmowano pierwsze próby uszczelniania bruzd i szczelin na zębach. Wprowadzone pierwsze uszczelniacze miały zapobiegać namnażaniu bakterii i ograniczać występowanie próchnicy na powierzchniach zgryzowych zębów.

Współcześnie wykorzystywane uszczelniacze klasyfikowane są do dwóch grup:

• Materiały na bazie żywicy – w procesie połączenia ze szkliwem wykorzystuje się kwas ortofosforowy. Laki tego typu charakteryzują się dużą szczelnością brzeżną, co powoduje, że drobiny produktów spożywczych nie przedostają się na szkliwo – zatem bakteriom próchnicy brakuje paliwa napędzającego ich metabolizm.

• Materiały na bazie cementu szkło-jonomerowe – łączą się ze szkliwem w sposób chemiczny. Nie wymagają przygotowania powierzchni zębów. Materiały te mogą być zastosowane wszędzie tam, gdzie nie ma możliwości zachowania całkowitej suchości obszaru, który będzie poddawany zabiegowi.

Zasadniczą zaletą nowoczesnych uszczelniaczy jest to, że mogą uwalniać fluor – dlatego działają również bakteriostatycznie.