Szkliwo to najtwardsza tkanka mineralna w ludzkim organizmie i jednocześnie najbardziej zewnętrzna warstwa zębów przez większą część życia zęba po wyłonieniu się go z dziąsła. Większą, gdyż na krótko po wyrżnięciu zębów szkliwo ;okryte jest przez oszkliwo. To cieniuteńka warstwa o grubości zaledwie 1 mikrometra, która ściera się bardzo szybko krótko po tym, jak ząb całkowicie wysunie się ponad powierzchnię dziąsła.

Szkliwo mamy jedno na całe życie – to tkanka, która co do zasady nie ulega regeneracji (choć dziś wiemy już, że w pewnym ograniczonym stopniu można liczyć na remineraliację tej tkanki). Ponieważ szkliwo jest tkanką nieodnawialną, należy o nie dbać przez całe życie.

Zdrowe szkliwo jest gładkie, prawie przejrzyste i bezbarwne. Tworzy się tylko do momentu wyrżnięcia się zębów. Tworzone jest w procesie odontogenezy przez komórki nabłonkowe szkliwotwórcze zwane ameloblastami. Jakiekolwiek zakłócenia odontogenezy odbijają się na strukturze, trwałości, jednorodności i kolorze tej najtwardszej tkanki zębów.

Choć szkliwo jest twarde i bardzo wytrzymałe mechanicznie, mięknie dość szybko pod wpływem kwasów – zarówno tych, które dostarczane są do jamy ustnej wraz z każdym łykiem kwaśnego gazowanego napoju czy soku owocowego, jak i tych, które wytwarzane są przez bakterie próchnicotwórcze. To zatem kwaśne środowisko jest największym zagrożeniem dla zdrowia szkliwa.

Ścieranie się szkliwa jest procesem naturalnym i nieuniknionym, ale tylko od prawidłowości ukształtowania się zgryzu oraz prowadzonego stylu życia zależy, w jakim tempie proces ten będzie przebiegać i czy będzie on równomiernie rozłożony na ścierających się powierzchniach zębów.

Szkliwa z wiekiem ubywa na tyle, że zęby stają się krótsze. Nie da się tego procesu odwrócić ani uniknąć jego skutków. Wygląd zębów można jednak poprawić technikami stomatologii estetycznej: nakładając na powierzchnię zębów licówki lub poddając się zabiegowi bondingu (czyli estetycznego modelowania kształtu zęba z wykorzystaniem mas kompozytowych).