Archeolodzy są zdania, że w Europie dieta, jaką znamy, czyli oparta na cieplnej obróbce kulinarnej produktów spożywczych, istniała już 200 tys. lat temu. Tym samym od tamtego czasu można zauważyć postęp w niszczeniu zdrowia zębów. Nasi przodkowie, nieznający i niestosujący gotowania potraw, surowy pokarm gryźli, szarpali i żuli. Choć taki sposób odżywiania się był trudną sztuką, dieta nie była bogata w węglowodany proste i zęby naszych antenatów były zdrowe; z uwagi na intensywność aktu rozdrabniania i żucia twardego, często łykowatego pokarmu – również zdrowo pościerane. Jadłospis składający się z surowych produktów był jednak niskokaloryczny, zatem wynalezienie gotowania pożywienia było tym, co utorowało człowiekowi drogę ku poczuciu sytości po spożyciu posiłku.

Błogostan odczuwany po zjedzeniu sycącego dania był jednak tą jaśniejszą stroną postępu kulinarnego, bo uwalniane w trakcie obróbki cieplnej roślin węglowodany proste stały się idealną pożywką dla bakterii zasiedlających jamę ustną. Wraz ze zmianą diety zmienił się też skład mikroflory przewodu pokarmowego i zaczęła się upowszechniać próchnica.

Jako że człowiek należy do gatunku ciekawego świata i nowych doznań, po odkryciu faktu, iż jedzenie można smażyć, gotować, grillować i piec, rozpoczął eksperymenty kulinarne i smakowe. Z czasem zagustował szczególnie w smakach słodkim i słonym. O ile jednak ten drugi na zęby nie ma bezpośrednio złego wpływu, o tyle zgubnego wpływu smaku słodkiego doświadczamy po dziś. Współcześnie – w sposób szczególny, ponieważ cukier stał się dodatkiem wszechobecnym. Znajduje się nie tylko w cukierkach, ale i w ketchupach, kiełbasach, a nawet doprawiane są nim przyprawy, które mają nadać jedzeniu smak... słony.

Źródło: „Super Express”