Współczesne leczenie protetyczne nie byłoby możliwie bez wykorzystania następujących rodzajów materiałów:

• szkła: bioaktywnego oraz ceramicznego – materiał ten, wykorzystany w implantologii, by mógł połączyć się z kością, musi być pokryty warstwą roztworu zawierającego związki krzemu, sodu, wapnia i fosforu;

• związków glinu – doskonale tolerowane przez organizm, ale ze względu na swoją stosunkowo dużą łamliwość nie są polecane na implanty pojedyncze, na które mogą działać duże obciążenia;

• hydroksyapatyty, czyli związki wapnia i fosforu – bardzo dobrze integrują się z tkankami, a jeśli mają odpowiednią porowatość, mogą z czasem być zastąpione przez kość;

• węgiel – wprawdzie nie jest to typowy materiał ceramiczny, ale ze względu na to, iż grafit (odmiana węgla) klasyfikowany bywa jako taki właśnie materiał, pierwiastek ten omawiany jest często razem z innymi typowymi materiałami ceramicznymi; węgiel jest dobrze tolerowany przez tkanki, znalazł zastosowanie w implantologii jako węgiel pirolotyczny, czyli twarda i wytrzymała postać tego pierwiastka otrzymana w procesie rozkładu węglowodorów albo polimerów organicznych w wysokiej temperaturze, oraz jako węgiel szklisty – materiał o bardzo wysokiej zgodności z tkankami, o bardzo złożonej strukturze utworzonej przez wiele splątanych mikrowłókien, bardzo odporny na wysokie temperatury.

Źródło: Opracowanie własne