Liszaj płaski jest przewlekłą chorobą, która może dotykać śluzówkę jamy ustnej, a także manifestować się zmianami na skórze. Szacuje się, że liszaj występuje u około 1–2% populacji ogólnej, a u osób starszych notuje się go dość często. Uznawany jest za chorobę o podłożu immunologicznym. Charakterystyczne jest, że u co 9–10 chorego do zmian na śluzówce jamy ustnej dołączają zmiany skórne, a u co piątej kobiety dotkniętej liszajem płaskim notuje się również zmiany w obrębie błony śluzowej narządów płciowych.

Liszaj płaski może występować w podtypie siateczkowatym, rumieniowym, nadżerkowym. Ten ostatni typ charakteryzuje się wytwarzaniem owrzodzeń. W jamie ustnej występuje on w postaci biało-szarych grudek, charakteryzujących się płaską wyniosłością. Grudki te mogą się łączyć i tworzyć różne wzory: koronki, drzewka, linie. W sytuacji, kiedy pojawiają się nadżerki i pęcherze, które zazwyczaj długo i trudno się goją, rokowanie jest zazwyczaj gorsze.

Liszaj płaski może występować również bezobjawowo, a także towarzyszyć mogą mu różnego rodzaju nadwrażliwości i bóle oraz pieczenia. Zmiany liszajowate w jamie ustnej lokalizują się najczęściej w tylnej części śluzówki policzków, a także na języku, wargach i dziąsłach.

W leczeniu wykorzystuje się kortykosteroidy, leki przeciwzapalne, osłaniające i przeciwgrzybicze. Wczesne zdiagnozowanie i leczenie liszaja płaskiego jest bardzo istotne, ponieważ może on prowadzić do rozwoju raka jamy ustnej