Zaburzenia rozwojowe układu stomatognatycznego mogą być wadami wrodzonymi lub nabytymi. Jako wady wrodzone mogą powstać w trakcie całej ciąży. Z kolei zaburzenia rozwojowe będące wadami nabytymi mogą być konsekwencją działania czynników, które negatywnie wpływają na struktury tworzące twarzową część czaszki i tkanki obszaru jamy ustnej w okresie od urodzenia aż do zakończenia wzrostu kostnego w tej części ciała.

Do powstania wrodzonych zaburzeń układu stomatognatycznego przyczyniają się:

• czynniki zewnętrzne – choroby matki podczas ciąży (wirusowe, bakteryjne lub pierwotniakowe), niedobory żywieniowe, zaburzenia hormonalne lub metaboliczne, niedotlenienie, używki, leki o działaniu teratogennym, promieniowanie jonizujące;

• czynniki wewnętrzne – mutacje na poziomie genów bądź chromosomów.

Wady nabyte w okresie rozwojowym w obszarze układu stomatognatycznego powodowane mogą być przez:

• urazy lub utratę zębów;

• chorobę nowotworową w obrębie twarzoczaszki bądź mózgoczaszki i wynikające z niej leczenie onkologiczne i/lub chirurgiczne;

• zaburzenia hormonalne;

• niedobory żywieniowe – głównie dotyczy to witamin;

• schorzenia ogólnoustrojowe wieku dziecięcego.

W leczeniu zaburzeń rozwojowych układu stomatognatycznego wykorzystuje się rehabilitację. Jej celem jest przywrócenie funkcjonalności bądź poprawa tej funkcjonalności w obrębie narządu żucia. Dokonuje się to przez odbudowę uszkodzonych bądź utraconych zębów lub tkanek, a także profilaktykę niekorzystnych zmian, które mogłyby się pojawić jako skutek zaburzenia pracy układu stomatognatycznego. Ważnymi elementami rehabilitacji są także poprawa wyglądu i przywrócenie prawidłowych proporcji pomiędzy szczęką a żuchwą.