Leczenie protetyczne i konstruowanie protez wymagają, by przed podjęciem jakichkolwiek działań wziąć pod uwagę:

• warunki panujące w jamie ustnej pacjenta

• choroby nie związane z układem stomatognatycznym

• występowanie parafunkcji

• wymagania pacjenta względem oczekiwanego leczenia oraz względem estetyki i funkcjonalności protezy

• nawyki higieniczne pacjenta

• osobiste preferencje pacjenta względem postępowania leczniczego

• korzyści i szkody, które mogą wyniknąć z zastosowana konkretnych rozwiązań terapeutycznych.

Przeprowadzając wywiad ogólny i specjalistyczny z pacjentem oraz badanie kliniczne specjalista otrzymuje nie tylko informacje na temat uwarunkowań fizycznych dotyczących pacjenta, ale także poznaje częściowo jego osobowość, temperament i upodobania. Taki obraz pacjenta umożliwia zdecydowanie trafniej dobrać rodzaj leczenia i konstrukcję przyszłego uzupełnienia protetycznego. Częściowa znajomość usposobienia pacjenta oraz wiedza na temat jego oczekiwań ułatwiają również skutecznie wpływać na ewentualną zmianę jego wymagań, kiedy okazuje się, że to, czego oczekuje pacjent, w istniejących uwarunkowaniach nie jest możliwe do zrealizowania. Częściowe poznanie pacjenta pozwala też na lepsze wyczucie, czy wolałby on zęby leczyć, czy też raczej usunąć i nosić protezy.

Ważne jest rozpoznanie, czy pacjent nie choruje na epilepsję. Taki pacjent wymaga zachowania szczególnej ostrożności podczas przeprowadzania badania, a przy planowaniu leczenia koniecznie trzeba uwzględnić występowanie schorzenia. Konstrukcja protezy wykonanej dla osoby chorującej na epilepsję powinna gwarantować bezpieczeństwo stosowania uzupełnienia w razie wystąpienia ataku padaczki. Proteza musi być wytrzymała i dobrze umocowana, by podczas napadu padaczkowego ani nie uległa pęknięciu, ani nie poluzowała się w jamie ustnej pacjenta.

Źródło: Opracowanie własne