Głównymi składnikami płytki nazębnej człowieka są bakterie Gram-dodatnie, w tym Streptococcus mutans i Lactobacillus casei. Badania in vitro oraz in vivo dostarczają dowodów, że materiały kompozytowe z żywicy dentystycznej doprowadzają do powstania na powierzchniach większej ilości biofilmu i płytki nazębnej w porównaniu z innymi rodzajami materiałów stosowanych do wypełnień zębów. Jeśli powierzchnia kompozytów stomatologicznych jest dość chropowata, z czasem nasila to stopień kolonizacji bakteryjnej. Ponieważ kompozyty dentystyczne wykorzystywane do naprawy uszkodzeń szkliwa ulegają w trakcie sieciowania skurczowi polimeryzacyjnemu, a dodatkowo podlegają cyklicznym obciążeniom mechanicznym i termicznym wynikającym z warunków, jakie panują w jamie ustnej, powoduje to, że krawędzie uzupełnienia kompozytowego są miejscami sprzyjającymi kolonizacji przez bakterie patogenne. W efekcie prowadzi to do późniejszej próchnicy wtórnej i uszkodzenia kompozytowej odbudowy stomatologicznej.