Glasjonomery to materiały, które powstały jako alternatywa do stosowanych w stomatologii cementów krzemowych. Po raz pierwszy zastosowano je w 1976 r. W ciągu trzydziestu lat stały się (obok kompozytów i amalgamatów) podstawowymi materiałami używanymi do wypełniania ubytków w zębach. Powstają w wyniku reakcji szkła fluoro-glinowo-krzemowego z kwasem polialkenowym. W czasie reakcji powstaje cement o strukturze heterogenicznej, zawierający hydrożel krzemianowy, wodę i nieprzereagowane cząstki szkła umieszczone w matrycy z łańcuchów wapniowo – poliakrylowych i umocnione łańcuchami glinowo – poliakrylowymi. Z powodu wysokiej zawartości fluoru w szkle oraz znakomitych właściwości bioadhezyjnych, glasjonomer to świetne wypełnienie ubytku oraz magazyn stopniowo uwalnianych jonów fluorowych.

Dodatek żywicy do materiału podstawowego spowodował powstanie glasjonomerów modyfikowanych żywicą – były to lata 90-te XX wieku.

W stosowaniu galsjonomerów trzeba pamiętać o wodzie, która w preparacie występuje w formie luźno związanej – może dyfundować na zewnątrz w czasie suszenia preparatu, oraz silnie związanej – nie ulega dyfuzji. Utrzymanie właściwego bilansu wodnego jest szczególnie ważne przy mieszaniu składników preparatu i w początkowej fazie utwardzania. Natomiast w fazie dojrzewania preparatu może dojść do wchłaniania wody – warunkują to właściwości łańcuchów wapniowo – poliakrylowych.

Regulację równowagi wodnej w preparacie zapewnia dodatek żywicy, która zapobiega utracie wody i jej wchłanianiu, a przy tym nie wpływa na przebieg podstawowej reakcji tworzenia cementu.

Z powodu biologicznej aktywności glasjonomerów, ich doskonałego przylegania do tkanek, elegancji i dobrej wytrzymałości mechanicznej, dziś są to materiały powszechnie stosowane w stomatologii. Używa się ich jako wypełnień ubytków w zębach stałych i mlecznych, wypełnień czasowych oraz w protetyce - jako cementy lutujące.

Źródło: Opracowanie własne