Dysmorfofobia to zaburzenie psychiczne polegające na skrajnie negatywnym postrzeganiu własnego wyglądu, przy czym problem, który spędza sen z powiek jest albo wyimaginowany, albo wyolbrzymiony. Szacuje się, że zmaga się z nią ok. 2 proc. społeczeństwa bez obciążeń psychicznych i ok. 12 proc. ludzi dotkniętych chorobami psychicznymi. Charakterystyczne jest, że osoba dotknięta dysmorfofobią podejmuje uporczywe wręcz leczenie zębów i chce poprawiać estetykę uśmiechu, ale nie jest zadowolona z osiągniętych rezultatów lub cieszy się nimi tylko przez krótki czas, po czym wraca na kolejny zabieg, który ma uczynić jej wygląd jeszcze bardziej idealnym.

Dotychczas dysmorfofobię diagnozowali najczęściej lekarze medycyny estetycznej oraz psychiatrzy, jednak z uwagi na pogłębiający się kult piękna i dążenie do perfekcyjnego wyglądu uśmiechu, a także coraz większe zainteresowanie stomatologią estetyczną, coraz częściej również dentyści mają okazję podejrzewać dysmorfofobię u pacjenta. Zjawisko ma tendencje do pogłębiania się, ponieważ coraz więcej ludzi – szczególnie młodych – stawia swojemu wyglądowi coraz większe wymagania, dążąc do osiągnięcia perfekcji porównywalnej do wizerunku osób widzianych na bannerach reklamowych wytworzonego z użyciem zaawansowanych programów graficznych.

Dysmorfofobię można podejrzewać, jeśli ktoś:

• często i krytycznie (!) ogląda się w lustrze – to właśnie krytyczne spojrzenie pozwala wykluczyć narcyzm;

• zwraca uwagę na najdrobniejsze skazy i wyolbrzymia ich wygląd lub opowiada o defektach, które nie istnieją;

• domaga się częstych zabiegów estetycznych, np. wybielania;

• rzadko bywa zadowolony z uzyskanego efektu.

Źródło: Opracowanie własne