Pod pojęciem zęba zatopionego, nazywanego czasami też zębem zanurzonym bądź zagłębionym rozumie się stan, który jest wynikiem powolnego zagłębiania się w zębodole wyrżniętych już zębów mlecznych bądź zębów stałych. Zęby te mogą być całkowicie lub tylko częściowo wyrośnięte. Prowadzący do tego proces nazywamy reinkluzją.

Dentyści i ortodonci wyróżniają dwa rodzaje reinkluzji:

• częściową – charakteryzuje się ona zatopieniem się zęba do połowy wysokości koron zębów, które sąsiadują z zębem zagłębionym;

• całkowitą – ząb całkowicie zanurza się pod błoną śluzową dziąseł, przy czym zachowany zostaje jego kontakt ze środowiskiem jamy ustnej przez bardzo wąski przesmyk/kanał, który wyścielony jest tkanką nabłonkową.

Do powstania zęba zatopionego przyczyniają się rozmaite czynniki, w tym:

• nacisk poziomy, który wywieramy jest przez zęby sąsiednie;

• lokalna niewydolność tkanek przyzębia;

• dysfunkcja mowy i połykania związana z wtłaczaniem języka pomiędzy łuki zębowe.

Dentysta rozpoznaje ząb zanurzony w oparciu o badanie kliniczne i oceny zdjęć RTG.

Reinkluzja doprowadza do zmian także w zębach sąsiadujących z zębem zatopionym – ich korzenie mogą być rozsunięte, natomiast korony będą pochylać się nad zanurzającym się w tkance dziąsłowej zębem.