Hyperdoncja, czyli nadliczbowość zębów albo zwiększenie liczby zębów to efekt nadczynności listewki zębowej – struktury biorącej udział w procesie tworzeniu zębów. Jest to zaburzenie warunkowane genetycznie, które najczęściej dotyczy uzębienia stałego, choć notuje się nadliczbowe zęby mleczne. Najczęściej nadliczbowe zęby wyrastają w rejonie zębów siecznych. Zęby nadliczbowe, które pojawiają się w obrębie zębów trzonowych, mogą lokalizować się za trzonowcami albo też przytrzonowo – wtedy wyrastają najczęściej zęby o kształcie stożkowatym, zlokalizowane policzkowo lub językowo.

Hyperdoncja:

• może dotyczyć zwiększonej liczby zębów (kiedy jest ich więcej niż 32) lub też zwiększonej liczby zębów w danej grupie zębów;

• może być rzekoma (kiedy w jamie ustnej znajduje się przetrwały ząb mleczny) lub prawdziwa;

• może być związana z trzecim ząbkowaniem – zjawisko b. rzadkie, polegające na tym, że po usunięciu zębów stałych w ich miejsce wyrastają kolejne, trzecie już zęby, przy czym zjawiska tego nie należy mylić z wyrzynaniem się zębów zatrzymanych, które pojawiają się ponad powierzchnią dziąsła dopiero wtedy, gdy usunięte zostaną zęby, do tej pory utrudniające lub uniemożliwiające wyrżnięcie zębów zatrzymanych.

Wyrastające zęby nadliczbowe mogą mieć budowę prawidłową, bądź też mogą wykazywać pewne nieprawidłowości. Najczęściej nieprawidłową budowę mają nadliczbowe zęby trzonowe.

W każdym przypadku hyperdoncji konieczna jest konsultacja z lekarzem stomatologiem, a szczególnie wtedy, kiedy nadliczbowość zębów dotyczy uzębienia stałego. Najczęściej zęby nadliczbowe są usuwane – wskazaniem do ekstrakcji jest ich wygląd, lokalizacja i fakt, że mogą sprzyjać powstawaniu zapaleń tkanek przyzębia.

Źródło: Opracowanie własne