Pierwsze stałe aparaty ortodontyczne wykorzystywane do leczenia wad zgryzu wprowadzone zostały w XIX w. Uczynił to Edward Angle, który uważany jest za ojca ortodoncji. Wprowadził on do użytku tak zwany łuk E, a później aparat rurkowo – ćwiekowy i wreszcie przełomowe: aparat wstęgowy i aparat Edgewise. Ten pionier stosowania stałych aparatów ortodontycznych wdrożył też wiele modyfikacji w dotychczas stosowanych rozwiązaniach, m.in. dotyczących ułożenia drutu, oraz wprowadził prostokątny drut skręcony o 90º w odniesieniu do jego pozycji w aparacie wstęgowym. Ów nowoczesny, jak na tamte czasy, aparat został wprowadzony w 1928 r. do leczenia ortodontycznego i dzięki temu udało się dobrze kontrolować pozycję korony zęba i korzenia we wszystkich płaszczyznach.

Już w latach 30. XX w. wprowadzone zostały modyfikacje do aparatu Angle'a: pierwotny gruby drut z metalu szlachetnego zastąpiony został cieńszym drutem stalowym, a standardowe zamki z aparatu wstęgowego odwrócone zostały o 180º. Zmian tych dokonał Begg, który dodał również sprężynki do kontroli pozycji korzenia.

Trzeba było kolejnych 50. lat, aby do aparatu zostały wprowadzone kolejne modyfikacje zamków opracowanych jeszcze przez Angle'a. Dzięki wdrożeniu indywidualizacji zamków ortodontycznych dla poszczególnych zębów wyeliminowano liczne dogięcia.

Praca ortodontów została następnie jeszcze bardziej ułatwiona poprzez zastosowanie angulacji zamków lub ich slotów i przez wprowadzenie nachylenia wargowej powierzchni zębów w stosunku do rzeczywistej płaszczyzny pionowej.