Wypełnianie zęba. Usunięte uszkodzone tkanki zęba zastępuje się specjalnymi materiałami plastycznymi. Najpierw jednak kładzie się podkład, który zabezpiecza miazgę.

Najczęściej do wypełniania zębów mlecznych stosuje się:

• kompozyty (tworzywa sztuczne z dużą zawartością szkła) – są estetyczne i bardzo dobrze nadają się do wypełniania brzegów oraz kątów zębów siecznych. Utwardzane są chemicznie lub światłem (te są bardziej estetyczne i trwałe). Łączą się z tkankami w sposób chemiczny.

• cementy glasjonomerowe – powstają ze zmieszania proszku szklanego z kwasami. Uzupełnia się nimi ubytki, które sięgają do miazgi lub znajdują się w okolicach szyjki zęba. Mają zdolność chemicznego łączenia się z tkanką zęba, a przy ich zakładaniu nie są wymagane suche warunki. Ich wadą jest to, że po kilku latach muszą być wymieniane. Dodatkowo są nieestetyczne i charakteryzuje ich wysoka ścieralność.

• kompomery – ulepszone glasjonomery (m. in. mają mniejszą ścieralność), najnowsze materiały do wypełnień. Powstają w wyniku modyfikacji tworzyw sztucznych.

Jest to nowoczesna metoda leczenia próchnicy za pomocą ozonu (trójatomowego tlenu). Gaz ten, docierając nawet do trudno dostępnych miejsc, niszczy bakterie, które wywołują tę chorobę. Ozonoterapia jest stosowana do leczenia zarówno próchnicy początkowej (pomaga w remineralizacji), jaki i w późniejszej fazie jej rozwoju. Jest bezbolesna.

Na początku zabiegu ząb jest oczyszczany. Stomatolog dobiera odpowiedni pod względem wielkości silikonowy kapturek, który jest nałożony na urządzenia podające ozon. Samo podawanie ozonu trwa od 20 do 60 sekund.

Protetyka. Utracone zęby należy uzupełnić jak najszybciej. U dzieci stosuje się przede wszystkim uzupełnienia protetyczne (korony i mosty).

Należy pamiętać, aby przedwcześnie nie usuwać zęba mlecznego objętego próchnicą, gdyż jest on bardzo ważny dla odpowiedniego ustawienia zębów stałych i poprawnego zgryzu.

Źródło: Opracowanie własne