Materiały alloplastyczne stosowane w implantologii stomatologicznej mogą być metalami, tworzywami sztucznymi czy materiałami pochodzenia roślinnego i mineralnego. Daje się je bezproblemowo składować, mieszać z innymi materiałami oraz ulepszać. Wymogi stawiane materiałom alloplastycznym:

• nietoksyczne dla użytkownika protezy

• kompatybilne z tkankami żywymi

• nie wywołujące podrażnień czy alergii

• nie mające właściwości rakotwórczych ani radioaktywnych

• stabilne chemicznie

• łatwe do utrzymania w higienie

• widoczne w obrazie radiologicznym

• wyjaławialne

• łatwe do obróbki, sprężyste i wytrzymałe, o wysokiej estetyce efektu końcowego pracy

• możliwe do usunięcia

• tanie i powszechnie dostępne.

Najczęściej stosowanymi materiałami alloplastycznymi, posiadającymi pożądane właściwości fizykochemiczne są metale i porcelany:

1. Tytan – najczęściej stosowany w implantologii stomatologicznej; doskonale integruje się z tkankami żywymi, jest odporny na korozję i ma niską rozszerzalność termiczną; bardzo dobrze dopasowuje się do podłoża, jest wytrzymały i trwały. Stosowany sam albo w połączeniu z aluminium i wanadem, warunkującymi zwiększoną wytrzymałość na zginanie oraz lepszą stabilność strukturalną.

2. Tantal – stosowany rzadziej ze względu na możliwość reagowania w tkankami żywymi i wywoływania metaloz powstających w wyniku oddziaływania elektrolitów tkankowych z wszczepem i uwalniania z niego jonów metalu, które mogą uszkadzać struktury żywe w bezpośrednim sąsiedztwie implantu lub w tkankach peryferycznych.

3. Złoto galwaniczne – stosowane coraz rzadziej, choć to materiał doskonale nadający się dla osób o skłonnościach do alergii i podrażnień; prace cechują się znakomitym dopasowaniem i niewielką grubością. Efekt estetyczny jest niewątpliwie wysoki, ale obecnie podlega ocenie w kategorii gustu.

4. Porcelany – powstają w wyniku spiekania w temp. ok. 2000 stopni Celsjusza i pod wysokim ciśnieniem wysokotopliwych, niemetalicznych surowców mineralnych - bardzo popularny jest tlenek aluminium; coraz częściej używa się tlenku cyrkonu. Uważa się, że w połączeniu z aluminium nie uwalniają jonów do organizmu (jak może to mieć miejsce w przypadku prac typowo metalowych). Nie powodują reakcji alergicznych, są trwałe i estetyczne; bardzo odporne na ścieranie, świetnie integrują się z kością. Oddają naturalny wygląd i połysk uzębienia, są trwałe i słabo odkłada się na nich kamień nazębny; z czasem w tkankach dochodzi do kortykalizacji, czyli wytworzenia fragmentu kostnego wokół wszczepu. Wady materiałów ceramicznych: podatne na złamania, mało wytrzymałe na rozciąganie i zginanie. By polepszyć właściwości porcelany, konstruuje się ją na bazie metali lub napala na podstawach niemetalowych, co skutkuje większą odpornością na zginanie i rozciąganie.

Źródło: „Nowoczesny Technik Dentystyczny”