Materiały kompozytowe posiadają kilka charakterystycznych dla nich cech, których znajomość jest obowiązkowa, jeśli wykonane protezy mają być estetyczne i trwałe.

• Skurcz polimeryzacyjny – odpowiedzialne są zań właściwości żywicy tworzącej matrix kompozytu: kiedy monomer przekształca się w polimer następuje zmniejszenie odległości między tworzącymi go cząsteczkami. Wskutek tego pojawiają się naprężenia wewnątrz kompozytu. W przypadku polimeryzacji materiałów światłoutwardzalnych największe naprężenia powstają po stronie przeciwległej do naświetlanej lampą. Skutkami skurczu, oprócz naprężeń, mogą być uszkodzenia i pęknięcia kompozytu, utrata szczelności na granicy między wypełnieniem a tkankami zęba, wzrost porowatości materiału czy powstawanie szczelin.

• Sorpcja wody – kompozyty mają skłonność do wchłaniania wody. Skutkami tego są: powiększenie objętości materiału i powstanie naprężeń, rozpuszczalność i zmniejszenie wytrzymałości kompozytu. Im mniejsza wielkość cząsteczek w kompozytach i im więcej żywicy, tym pochłanianie wody jest większe. Najmniej wody chłoną materiały hybrydowe.

• Rozszerzalność termiczna – wysoka temperatura powoduje rozszerzanie się kompozytów, niska – ich kurczenie. Materiał kompozytowy powinien mieć rozszerzalność termiczną zbliżoną do tej, która charakteryzuje naturalne tkanki zęba.

• Kolor i przezierność – dzięki tym parametrom zapewniona zostaje właściwa estetyka pracy protetycznej. Do utraty przezierności mogą doprowadzić naprężenia powstające w materiale kompozytowym i generujące pojawianie się pęknięć w uzupełnieniu. Za powstanie przebarwień odpowiedzialne są zaś procesy sorpcji wody i utleniania.

• Twardość – to odporność kompozytu na wpływ sił generowanych w procesie żucia. Zależy od rodzaju cząsteczek wypełniacza, prawidłowości przeprowadzenia procesu polimeryzacji, porowatości kompozytu, ilości żywicy w stosunku do ilości wypełniacza. Twardość materiałów światłoutwardzalnych jest wyższa niż chemoutwardzalnych.

• Wytrzymałość – zależy m.in. od wielkości i ilości cząstek wypełniacza, stopnia polimeryzacji. Dobry kompozyt nie poddaje się siłom powstającym w procesie żucia ani warunkom chemicznym panującym w jamie ustnej. Obecnie największą wytrzymałością charakteryzują się materiały hybrydowe.

• Odporność na zużycie – ścieralność kompozytu musi być porównywalna ze ścieralnością tkanek zęba. Trzeba liczyć się z tym, że do największego zużycia dochodzi w odcinku bocznym łuku zębowego. Tam właśnie idealnym materiałem na wypełnienie są kompozyty hybrydowe - szczególnie odporne na ścieranie.

• Widoczność na zdjęciu RTG – kompozyty powinny być nieprzepuszczalne dla promieni rentgenowskich. Właściwość tę uzyskuje się dzięki obecności nierozpuszczalnych soli pierwiastków o wysokiej masie cząsteczkowej.

Źródło; „Nowoczesny Technik Dentystyczny”