Osoby w średnim wieku to często pacjenci trudni: aktywni zawodowo i towarzysko, czują się na ogól na tyle młodo, że informacja, iż potrzebują protezy dentystycznej bywa dla nich nie do przyjęcia. I lekarz protetyk, i technik dentystyczny muszą wówczas stanąć na wysokości zadania i przekonać pacjenta, że uzupełnienie protetyczne przywróci prawidłowe funkcje uzębienia, nie przynosząc ujmy estetyce uśmiechu.

Technik dentystyczny wykonując pracę protetyczną dla osoby w średnim wieku powinien wziąć pod uwagę, że:

• zęby naznaczone upływem czasu i przyzwyczajeniami pacjenta mogą mieć przebarwienia, uszkodzenia szkliwa, pęknięcia i inne niedoskonałości;

• proteza ma wyglądać naturalnie;

• pacjent może mieć indywidualne życzenia lub wyobrażenia o wyglądzie nowego uśmiechu – zazwyczaj są one mocno skonkretyzowane;

• pacjent dość często jest skłonny wydać więcej pieniędzy na uzupełnienie lepszej klasy.

Ważne jest, by charakteryzacja zębów prowadziła do uzyskania efektu pożądanego, lecz wyglądającego naturalnie. Naturalny ząb w średnim wieku nie jest mleczny, ponieważ na skutek starcia szkliwa jego barwa jest ciemniejsza. Zazwyczaj ma też starte mamelony, stosunkowo często obecne są rysy w szkliwie.

By uzyskać pożądany efekt zęba nie pierwszej już młodości (ale nie starego), specjaliści radzą, aby:

• zająć się jego charakteryzacją już na etapie opakera/linera;

• nie postarzać zbyt mocno pęknięć w szkliwie;

• uzyskiwać efekt miejscowego ścienienia warstw szkliwa ( np. przez stosowanie mas opalizujących);

• pamiętać, że brzegi naturalnych zębów w średnim wieku nie są idealnie równe, ale bywają naznaczone wgłębieniami, ukruszeniami i innymi defektami;

• uzyskać efekt starszego szkliwa poprzez nakładanie na środkową część zęba cieniuteńkich warstw w nieco ciemniejszych kolorach.

Źródło: „Nowoczesny Technik Dentystyczny”