Protezy powstające w zaciszu laboratorium protetyka muszą pasować jak ulał. Powierzchnia uzupełnienia styka się bowiem z delikatną wyściółką śluzową wnętrza ust, która bardzo szybko może ulec uszkodzeniu lub podrażnieniu przez niedopasowaną lub źle wykonaną pracę. Niedopasowanie uzupełnienia to jedna z najczęstszych przyczyn powstawania stomatopatii protetycznych.

Trzy główne przyczyny powstawania urazów w jamie ustnej użytkownika protezy to:

• niedopasowanie uzupełnienia

• nierówności i szorstkość powierzchni odśluzowej protezy

• wadliwie ustalona okluzja i warunki zwarciowe.

Najczęściej niedopasowanie protezy jest spowodowane nieprawidłowo wykonanym wyciskiem. Kiedy odwzorowanie delikatnych i subtelnych struktur podniebienia jest niewłaściwe, w samej protezie pojawią się miejsca uciskające lub uszkadzające śluzówkę wnętrza ust. Do powstania niedokładności podczas wykonywania właściwego uzupełnienia może przyczynić się też np. porowatość materiału, z którego wykonywany był model roboczy. Niedopasowanie protezy jest też powodem jej przemieszczania się w jamie ustnej – skutkuje to otarciami i uszkodzeniami struktur tkankowych.

Jeśli powierzchnia protezy stykająca się bezpośrednio ze śluzówką nie jest wystarczająco gładka, w miejscu styku szybko dochodzi do rozwoju stanów zapalnych tkanek. Wszelkie szorstkości i nierówności muszą być bezwzględnie zlikwidowane. Nierówna struktura powierzchni styku protezy z tkankami sprzyja zaleganiu cząstek organicznych i rozwojowi patogenów.

Wadliwie ustalona okluzja oraz warunki zwarciowe doprowadzają do tego, że niedopasowane protezy stale przemieszczają się podczas ruchów szczęk. Wywołuje to silny dyskomfort użytkownika oraz może sprzyjać rozwojowi stanów zapalnych spowodowanych tarciem protezy o śluzówkę.

Specjaliści zauważają, że można by uniknąć wielu przypadków stomatopatii protetycznej – warunkiem jest wykonanie perfekcyjnie dopasowanego uzupełnienia.

Źródło: Opracowanie własne