System klamer opracowany przez Neya uznawany jest przez niejednego protetyka za jeden z najbardziej uniwersalnych i o praktycznym zastosowaniu. Składa się z wzajemnie dopasowanych, odlewanych i podpartych klamer (choć możliwe jest pozyskiwanie również kształtów klamer niepodpartych), które mają te same części składowe, co inne tego typu konstrukcje:

• ogon – część uchwytowa, której rola polega na umocowaniu klamry w płycie protezy;

• ramię górne – element stabilizujący, ściśle obejmujący ząb powyżej równika korony; ze względu na pełnioną funkcję ramię powinno charakteryzować się odpowiednią sztywnością;

• ramię dolne - część znajdująca się poniżej równika zęba, utrzymująca protezę, która powinna być w miarę elastyczna, by umożliwić przesuwanie jej przez największą wypukłość zęba;

• podpora - przyjmuje ona i przenosi siły żucia na klamrowany ząb, z tego powodu powinna być odpowiednio sztywna.

Dzięki systemowi opracowanemu przez Neya możliwie jest uzyskanie pożądanego kształtu klamry - którą sporządza się po wymierzeniu na modelu, a potem odlewa (można to robić łącznie z płytą protezy).

Klamry lane wg Neya można stosować również jako składowe umocowania ruchomego – mają one bowiem elastyczne ramię sprężynujące.

Zalety klamer lanych w odniesieniu do drucianych:

• większa stabilność

• lepsze przyleganie do klamrowanego zęba.

Wadą klamer lanych jest ich wielka powierzchnia styku z zębami, co utrudnia oczyszczanie trudno dostępnych miejsc pod klamrami, a w konsekwencji wpływa na zwiększenie ryzyka rozwoju próchnicy. Za wadę należy też uznać ich niekorzystny wygląd na zębach – szczególnie przednich.

Źródło: Opracowanie własne