Przęsło należy do tych elementów protezy, które w istotny sposób wpływają na estetykę i funkcjonalność uzupełnienia oraz na zadowolenie użytkownika. O tym, jaki rodzaj przęsła będzie można zastosować w danej pracy, decyduje technik dentystyczny – kierując się cechami charakterystycznymi każdej z kategorii.
Przęsła można sklasyfikować biorąc pod uwagę:
-
kształt:
-
soczewkowate – nazwa pochodzi od kształtu przęsła, w który można wpisać soczewkę; zazwyczaj stosowane do prac w odcinku przednim szczęki i żuchwy; jest łatwe do wyczyszczenia, wszystkie jego powierzchnie są wypukłe i sprawia wrażenie naturalnego zęba; zabiegi higieniczne ułatwia wielkość kąta zawartego między wyrostkiem a powierzchnią językową lub podniebienną; by zachowana została właściwa estetyka pracy, przestrzenie klinowe między elementami konstrukcji są mocno zwężone;
-
sercowate – nazwa pochodzi od kształtu przypominającego serce; ze względu na niezbyt dobrą estetykę stosowane do prac przeznaczonych na odcinki boczne szczęk; silnie odsłonięte przestrzenie klinowe miedzy przęsłami ułatwiają przeprowadzanie zabiegów higienicznych;
-
kładkowe – przęsło wisi nas wyrostkiem niczym kładka nad potokiem; cechuje się słabą estetyką, ale prace protetyczne wykorzystujące przęsła kładkowe są funkcjonalne i łatwe do czyszczenia;
-
siodłowe – obejmuje wyrostek jak siodło grzbiet koński; wyjątkowo estetyczne, wypełnia całkowicie bezzębną przestrzeń, wiąże się to jednak z brakiem jakiejkolwiek możliwości czyszczenia okrytych protezą miejsc (nie dotrze tam ani ślina, ani stosowane przez użytkownika przybory i środki do higieny jamy ustnej) – z tego powodu istnieje wysokie ryzyko rozwoju stanów zapalnych oraz degradacji śluzówki, co doprowadziło do wyrobienia poglądu, iż ten typ przęsła nie powinien być stosowany w praktyce klinicznej (szkody powstałe w tkankach pacjenta nie wynikają bowiem z wpływu materiału przylegającego do śluzówki, lecz z powodu braku higieny);
-
rozmiar:
-
aktywne – do pełnej odbudowy kształtu zęba; z powodu narażenia na znaczne obciążenia w trakcie procesu rozgryzania pokarmu, by nie przeciążyć zębów filarowych, w ten sposób można uzupełniać tylko jeden ząb;
-
pasywne – polecane pacjentom z bruksizmem lub silnie nagryzających pokarm; jest o ok. połowę mniejsze; przy jego wykonywaniu trzeba uwzględnić wysokość zębów: im są one niższe, tym silniej trzeba zredukować głębokość konstrukcji (w celu uzyskania kąta rozwartego między wyrostkiem zębodołowym a przęsłem);
-
normalne – pomniejszone o ok. 30%, stosowane standardowo, zmniejsza siły poziome i osiowe działające na filary.
Źródło: „Nowoczesny Technik Dentystyczny”
