Na fotelu siedzi gadatliwy pacjent, który mówi dużo o sobie i od nas oczekuje  tego samego. Takie sytuacje to codzienność w naszej pracy. Gdzie leży więc granica pomiędzy uprzejmością, spoufalaniem się a profesjonalną postawą lekarza?

Pamiętam, kiedy podczas praktyk w szpitalu po pierwszym roku studiów pacjentka zapytała mnie czy mogę  pożyczyć jej pilniczek do paznokci. Byłam
w szoku! Zachodziłam w głowę skąd u niej w ogóle taka prośba. Przecież zmierzyłam jej tylko ciśnienie! To był mój pierwszy kontakt z pacjentem i nie rozumiałam jeszcze, że pewna grupa osób nie widzi tej granicy, bądź usilnie próbuje przenieść ją daleko za horyzont.

Teraz, kiedy jestem już raczkującym lekarzem-dentystą chcę umiejętnie ją wyznaczać i wiem, że przede wszystkim powinnam rozsądnie dawkować informacje na swój temat. Kiedy pacjent jest małomówny zachęcam go do rozmowy. Jednak staram się unikać tematów osobistych, w których rozmówca może odbić przysłowiową piłeczkę, co postawi mnie w niezręcznej sytuacji. Jeżeli nie ma odzewu to po prostu rzetelnie wykonuję swoją pracę i nie naciskam na dalszą rozmowę.

Kontakt z pacjentem uważam za  ogromnie ważną kwestię w pracy lekarza. Wiele informacji, z jak mogło by się wydawać nic nie znaczącej rozmowy, jest często ważnym elementem wywiadu, jego uzupełnieniem. Ale co zrobić kiedy mamy do czynienia z człowiekiem rządnym wiedzy o swoim dentyście? Chyba nikt z nas nie czuje się komfortowo kiedy słyszy pytania wymagające podzielenia się swoim życiem z obcą osobą. Ja w takich sytuacjach po prostu staram się udzielić wymijających, krótkich odpowiedzi, odwrócić uwagę pacjenta, uśmiechnąć się i zmienić temat. Na chwilę obecną nie odkryłam lepszej metody, ale kto wie być może w przyszłości będę bardziej innowacyjną. Oczywiście poruszam tu kwestie  pacjentów pierwszorazowych, a nie pani Halinki, która leczy się u nas od 5 lat. Z panią Halinką to będzie już inna sprawa!

Autor: Angelika Cichoń, lekarz dentysta z Grupy Lecz człowieka, nie chorobę.

http://lekarze.bridgehead.pl/