O pozytywnym wpływie fluoru na szkliwo dowiedziano się przypadkowo – przy okazji badań nad szkodliwością tego pierwiastka.  To zaś, że przebarwienia na zębach powstają z powodu przedawkowania fluoru, wynikło z analiz, które miały wyjaśnić tajemnicę brązowych cętek na zębach wśród ludności pochodzącej z Colorado Springs w Ameryce. Badania przeprowadzone na początku XX wieku wykazały, że czynnikiem powodującym przebarwienia zębów jest prawdopodobnie jakiś składnik tamtejszej wody. Odkryto też, że plamy na szkliwie są niezwykle odporne na próchnicę. Dopiero po 1930 roku przekonano się (przeprowadzając badania wody w Arkansas), że przebarwienia na zębach powoduje nadmierna podaż fluoru. Zawartość fluoru w wodzie wszędzie tam, gdzie obserwowano spory odsetek osób z plamami na szkliwie, była wysoka; ok. 2,5 mg/l. Dla nowej jednostki chorobowej ukuto nazwę:fluoroza.

Pod koniec lat trzydziestych XX wieku Henry Trendley Dean stwierdził, że dawki fluoru poniżej 1 mg/l nie są groźne dla zdrowia i – wiążąc z tym fakt, że pierwiastek chroni przed próchnicą – zaproponował, by niewielkie ilości fluoru dodawać do wody pitnej, aby w ten sposób na szeroką skalę zapobiegać próchnicy. Po raz pierwszy wodę wzbogacono we fluor w 1945 r. w Grand Raphids w stanie Michigan. W 1955 roku koncern Colgate-Palmolive zaprezentował światu pierwszą wzbogaconą fluorem (w postaci fluorku cyny) pastę do zębów. Dwanaście lat później, również Colgate – Palmolive, dodał do pasty monofluorofosforan sodu. Monofluorofosforan sodu oraz fluorek cyny uważa się za najłatwiej przyswajalne przez organizm człowieka formy tego pierwiastka – dlatego dodaje się je do preparatów czyszczących zęby. Wodę wodociągową z kolei wzbogaca się solami kwasu fluorokrzemowego, które wprawdzie są tanie, ale słabiej przyswajane przez organizmy.
Lata 70- e oraz 80- e ubiegłego wieku to czas zachwytu nad siłą fluoru w walce z próchnicą. Do czasu, gdy dentyści coraz częściej zauważali u dzieci objawy fluorozy.

Źródło: ”Świat Nauki”