Biofilm u człowieka po raz pierwszy opisano w 1978 roku. Początkowo sądzono, że jego tworzenie się związane jest z pewnymi biomateriałami, na których powierzchni mogą osadzać się bakterie. Dziś wiemy, że biofilm powstaje również na powierzchni żywych komórek. Jego składnikami są nie tylko bakterie, ale również grzyby. Co więcej, formowanie biofilmu to cecha naturalna dla wszystkich drobnoustrojów, które zasiedlają skórę, jak i błony śluzowe – w tym śluzówkę jamy ustnej.

Biofilm składa się nie tylko z komórek drobnoustrojów, ale również z macierzy. Jej składniki zabezpieczają drobnoustroje przed atakiem komórek układu odpornościowego. Chronią też przed wnikaniem antybiotyków do głębszych warstw biofilmu, co powoduje, że ukryte głęboko drobnoustroje nie są niszczone standardowymi dawkami antybiotyków. W niektórych przypadkach trzeba nawet ponad 100-krotnie wyższych stężeń terapeutycznych antybiotyków, aby ich negatywny wpływ odczuły bakterie zamknięte w środku biofilmu. Zatem antybiotykoterapia w standardowych dawkach w przypadku biofilmu może okazać się nieskuteczna, a stany zapalne, które są powodowane przez bakterie czy grzyby, mogą po zakończeniu leczenia utrzymywać się lub pojawić na nowo. Może też się zdarzyć, że powtórne zastosowanie tego samego antybiotyku nie okaże się skuteczne – jeśli nieusunięte drobnoustroje nabyły odporności po pierwszym zastosowaniu leku.