Leczenie implantologiczne jest metodą, którą można obecnie stosować u większości zainteresowanych nowoczesnym protezowaniem, ale nadal nie u wszystkich.

Aktualne pozostaje zalecenie, aby wszczepy wprowadzać do tkanki kostnej po zakończonym rozwoju kostnym, a więc po 16. roku życia.

Należy zaznaczyć, że jeśli u pacjenta notuje się niewystarczającą ilość kości lub złą jakość tkanki kostnej, które uniemożliwiają osadzanie wszczepu w takim podłożu, trzeba powstrzymać się od leczenia implantami i przeprowadzić najpierw leczenie kości.

Przeciwwskazaniem pozostają również trudności w gojeniu się tkanek – czasowe bądź długotrwałe. Implantów nie wszczepia się więc podczas ostrej infekcji ogólnej lub miejscowej.

Pacjenci z zaburzeniami psychicznymi nie powinni poddawać się leczeniu implantami, ponieważ – pomimo małego ryzyka niepowodzenia zabiegu – rezultat takiego postępowania pozostaje niepewny, a sam zabieg i jego następstwa mogą być w przyszłości źródłem problemów dla chorego. Z tego powodu nie zaleca się leczenia implantologicznego w schizofrenii, paranoi, dysmorfofobii, zespole uszkodzeń mózgowych, przy demencji starczej oraz u osób nadużywających alkoholu i narkotyków.