Cement korzeniowy zwany jest także kostniwem – tę drugą nazwę zawdzięcza budowie, która w wielu aspektach przypomina kość.

Cement zębowy jest to bardzo dobrze zmineralizowaną tkanką, składającą się w 65% z substancji nieorganicznych (fosforany wapnia), natomiast resztę stanowią substancje organiczne, takie jak np. białko kolagen.

Wyróżniamy dwa typy cementu – komórkowy i bezkomórkowy. Cement bezkomórkowy bezpośrednio pokrywa korzeń zęba, natomiast cement komórkowy znajduje się na powierzchni cementu bezkomórkowego, głównie w okolicy wierzchołka zęba.

Warto zaznaczyć, że cement korzeniowy pozbawiony jest unaczynienia i unerwienia i zaliczany jest do tkanek twardych. Jego wzrost postępuje stale wraz z wiekiem człowieka.

Powolne narastanie kostniwa doprowadza do znacznego zwiększenia a nawet całkowitego zamknięcia otworu wierzchołkowego – to niewielki otwór w wierzchołku korzenia, przez który do wnętrza zęba wnikają naczynia krwionośne, limfatyczne oraz nerwy.

Przyjmuje się, że między 10 a 70. rokiem życia warstwa cementu korzeniowego w okolicy wierzchołkowej zęba pogrubia się trzykrotnie.