Zwężenie szczęki jest nieprawidłowością narządu żucia obserwowaną u pacjentów zarówno z uzębieniem mlecznym, jak i stałym. Najczęściej towarzyszą mu: stłoczenie zębów w odcinku przednim łuku zębowego, wąskie i wysoko wysklepione podniebienie, jedno- lub obustronny zgryz krzyżowy, widoczne w kątach ust tak zwane „czarne trójkąty” ujawniające się przy uśmiechu oraz zwężenie jamy nosowej.

Wada może mieć podłoże zębowe bądź szkieletowe. Na jej wystąpienie narażone są szczególnie osoby z predyspozycjami genetycznymi bądź takie, które doznały urazu. Równie ważne są czynniki środowiskowe, a zwłaszcza parafunkcje, takie jak: ssanie palca czy smoczka oraz dysfunkcja oddychania.

Zwężenie szczęki wraz ze współtowarzyszącym zgryzem krzyżowym, na skutek nieprawidłowego zwarcia zębów, sprzyja powstawaniu przemieszczenia żuchwy w kierunku bocznym. Ma to niekorzystny wpływ na wzrost oraz rozwój kości szczęki i prowadzić może do powstania morfologicznej i czynnościowej asymetrii w dolnej części twarzy.

Dentysta podczas diagnozowania określa nie tylko obszar występowania wady, ale także ocenia, czy zaburzenie ma charakter zębowy czy szkieletowy.

Zwężenie szczęki jest bezwzględnym wskazaniem do wczesnego leczenia ortodontycznego.