Wiek człowieka można prosto określić za pomocą parametrów biologicznych, bądź zerkając do kalendarza. Głównym biologicznymi wskaźnikami wieku rozwojowego są: wiek biologiczny, wiek wtórnych cech płciowych, wiek szkieletowy oraz wiek dentystyczny.

Ostatni z wymienionych to inaczej wiek zębowy – określa on stan zęba w odniesieniu do wieku osobniczego.

Dentysta dysponuje dwoma metodami, dzięki którym możliwe jest określenie wieku zębowego. Pierwsza z nich opiera się na ogólnych oględzinach jamy ustnej oraz ocenie stadium rozwoju zębów mlecznych, stałych bądź ocenie liczby utraconych zębów. Ponieważ wyniki takiego badania mogą pozostawiać wiele niepewności, dlatego dentyści chętniej sięgają po drugą opcję — ocenę poziomu mineralizacji zębów na podstawie badania radiologicznego. Opiera się ona na analizie procesu mineralizacji zębów od momentu powstania tzw. krypty kostnej aż do zamknięcia otworu wierzchołkowego.

Ustalanie wieku zębowego znajduje praktyczne zastosowanie w medycynie sądowej, gdzie lekarze na jego podstawie mogą dokonać identyfikacji zwłok lub określić wiek osoby, której szczątki zostały poddane badaniu.