Oligodoncja jest ekstremalnym przykładem braku zawiązków zębów stałych. Mówi się o niej, kiedy brakuje sześciu albo i więcej zawiązków zębów stałych. W sytuacji tak licznego braku zębów mogą rozwijać się wady zgryzu, ponieważ istniejące zęby narażone są na uszkodzenia, ścieranie, wykoślawianie. Bywa też i tak, że istniejące zęby ulegają reinkluzji, czyli zagłębianiu się w kość.
W takich przypadkach pomóc może stymulowanie ortodontyczne wzrostu szczęki i żuchwy. Aparat w miejscu braków zębowych ma za zadanie utrzymywać przestrzeń, aby sąsiadujące zęby nie ulegały przesunięciu. Kiedy mija faza wzrostu szczęk, mleczaki są usuwane i podejmuje się leczenie protetyczne – bezzębne luki wypełniane są implantami.
Oligodoncja może być dziedziczna, ale jej przyczyn do końca nie znamy. Jednak z uwagi na poważne konsekwencje braku zębów (także psychiczne), jej leczenie powinno być sprawą priorytetową. Z badań naukowców z Oslo wynika bowiem, że brak zębów może być przyczyną poważnych traum wśród dzieci i młodzieży – osoby dotknięte oligodoncją nierzadko są obiektem szyderstw ze strony rówieśników lub otoczenia.

Źródło: „Gazeta Wyborcza”