Atrycja polega na stopniowym starciu twardych tkanek zębów w wyniku ich wzajemnego kontaktu. Szkliwo może ulegać ścieraniu w wyniku procesów fizjologicznych lub patologicznych. Te pierwsze dotyczą zębów mlecznych oraz postępującej z wiekiem utraty twardych tkanek zębów w wyniku żucia. Zmiany zlokalizowane są w miejscach prawidłowego kontaktu zębów szczęki i żuchwy. Starciu w szczęce ulegają guzki podniebienne zębów trzonowych i przedtrzonowych, natomiast w żuchwie guzki policzkowe tych zębów. W siekaczach szczęki ściera się powierzchnia podniebienna, w żuchwie powierzchnia wargowa. Najczęściej nie jest tu potrzebna interwencja stomatologa. Co innego, kiedy mamy do czynienia z postacią patologiczną atrycji. Atrycja patologiczna to wynik wzmożonej pracy układu stomatognatycznego i spowodowanej tym zmiany pozycji lub nachylenia zębów, a sama utrata tkanek twardych zęba postępuje szybko i prowadzi do powikłań, takich jak nadwrażliwość zębów, zapalenie miazgi, martwica. Głównym czynnikiem sprzyjającym rozwojowi zmian atrycyjnych jest stres i związane z nim zbyt silne zaciskanie szczęk lub zgrzytanie zębami. Zmiany o charakterze atrycji spowodowane przez bruksizm mogą wymagać kompleksowego leczenia zachowawczego, ortodontycznego i protetycznego. Niepodjęcie leczenia prowadzi do pogłębienia się procesu niszczenia zębów.

Atrycja może dotykać pojedynczych zębów lub całej ich grupy. W sytuacji, kiedy atrycja ma charakter patologiczny, leczenie zniszczonych grup zębów może wymagać wykonania rozległych i skomplikowanych rozwiązań protetycznych.

Źródło: Opracowanie własne