Pacjent pokrzywdzony w wyniku zaniedbania lekarskiego może starać się o odszkodowanie na zasadach określonych w kodeksie postępowania cywilnego. W razie śmierci pacjenta prawo do odszkodowania – z kosztami pogrzebu włącznie – przysługuje także rodzinie zmarłego, a bliscy, na których utrzymanie łożył zmarły, dochodzić mogą tzw. renty alimentacyjnej.

Poszkodowani mogą starać się o:

• odszkodowanie w wysokości wszelkich poniesionych kosztów leczenia, przy czym zakres ten rozumiany jest bardzo szeroko: łącznie z wydatkami na rehabilitację, transport, wizyty rodziny w szpitalu, itp.,

• odszkodowanie z tytułu zarobków utraconych na skutek rozstroju zdrowia – w sytuacji, kiedy nastąpiła choćby najmniejsza utrata możliwości zarobkowania lub zmniejszyłyby się perspektywy powodzenia na przyszłość, albo – odwrotnie – wskutek zaniedbania lekarskiego wzrosłyby potrzeby pokrzywdzonego, pacjent ma prawo starać się o prawo do stałej renty wypłacanej przez odpowiedzialnego za szkodę lekarza lub lekarza dentystę,

• wypłacane jednorazowo zadośćuczynienie mające wyrównać ból i cierpienie zarówno fizyczne, jak i psychiczne pokrzywdzonego.

Wymienione roszczenia przysługują poszkodowanemu jedynie w reżimie odpowiedzialności za czyny niedozwolone. W sytuacji, kiedy zdarzenie nastąpiło w wyniku leczenia prywatnego, w którym zabieg poprzedzony jest zawarciem, często w formie ustnej, umowy pomiędzy specjalistą a pacjentem, błąd medyka będzie rozpytywany również jako nienależyte wykonanie zobowiązania. Poszkodowany ma wówczas prawo zdecydować, czy będzie dochodzić naprawienia szkody wedle reżimu odpowiedzialności kontraktowej (art.471 k.c.) czy deliktowej (art.415 k.c.).

Źródło: „Rzeczpospolita”