Endodoncja – dziedzina stomatologii zajmująca się diagnozowaniem i leczeniem chorób miazgi i tkanek okołowierzchołkowych.

Miazga – miękka tkanka zęba, znajdująca się w jamie miazgowej. Składa się z tkanki łącznej, nerwów i naczyń krwionośnych; jest jedyną ukrwioną częścią zęba. Dzieli się ją na: koronową (komorową) i korzeniową. W miazdze koronowej występują rogi miazgi, które ułożone są w stronę guzków zębowych.

Tkanki okołowierzchołkowe – tkanki kostne, otaczające otwór, który znajduje się w korzeniu zęba i łączy miazgę z kością.

Choroby miazgi (pulpopatie):

• zapalenie miazgi

  • odwracalne – możliwe jest tylko wtedy, gdy pacjent pójdzie do stomatologa natychmiast po pojawieniu się bólu; leczy się je za pomocą środków biologicznych, pobudzających odbudowę miazgi;

  • nieodwracalne – rozwija się przez dłuższy okres czasu i prowadzi do obumarcia miazgi; leczy się je kanałowo;

• martwica miazgi – śmierć miazgi;

• zgorzel miazgi – gnilny rozpad obumarłej miazgi.

Przyczyny chorób miazgi:

•  próchnica,

• bakterie (przenikające poprzez ubytek próchnicowy, odsłoniętą zębinę lub miazgę, patologiczną kieszonkę patologiczną, krew),

• zakażenie,

• uraz zęba,

• częste zmiany temperatury i kwasowości w jamie ustnej.

• ból,

• ćmienie,

• obrzęk dziąsła, policzka,

• nieprzyjemny zapach z ust,

• wrażliwość na słodkie i zimne pokarmy i napoje,

• ubytek próchnicowy,

• ropnie,
• zmiana barwy zęba.

Miazga jest tkanką bardzo unerwioną i unaczynioną. Gdy wytworzy się w niej stan zapalny, to następuje przekrwienie (puchnie), a ponieważ jest otoczona twardymi tkankami, to krew nie ma ujścia i uciska na nerwy. To powoduje ból, który może być niewielki i ciągły lub niezwykle silny.

• obumarcie miazgi,

• choroby tkanek okołowierzchołkowych,

• zniszczenie kości,

• utrata zęba.

Źródło: Opracowanie własne