Do zawodów regulowanych należą profesje, których wykonywanie:

• wiąże się z bezpieczeństwem innych ludzi;

• podlega prawu zaufania publicznego.

Do ich wykonywania potrzebne jest:

• ukończenie specjalistycznych szkół;

• zdanie egzaminu państwowego i posiadanie prawa do wykonywania zawodu;

• posiadanie odpowiednich certyfikatów potwierdzających posiadane umiejętności praktyczne, zdobyte na specjalistycznych kursach, szkoleniach.

Każdy kraj ma prawo wpisać na listę wybrane zawody, które będą należały do regulowanych. Są jednak profesje, które na mocy uregulowań międzynarodowych, muszą być wpisane do rejestru zawodów regulowanych, bez względu na kraj. Lekarz, stomatolog, weterynarz, pielęgniarka, architekt, położna, aptekarz – to zawody, które obowiązkowo znajdują się w rejestrze zawodów regulowanych, ponieważ w sposób szczególny wiążą się z bezpieczeństwem innych ludzi oraz z zaufaniem publicznym. Zawody regulowane mogą jednocześnie należeć do grupy zawodów wolnych.

Na terenie Unii obowiązuje prawo, iż wykonujący zawód regulowany, uzyskawszy pozwolenie na jego wykonywanie w którymkolwiek z krajów członkowskich, automatycznie dostaje pozwolenie na pracę w tej profesji w innych krajach Unii.

By można było pracować w zawodzie regulowanym poza granicami naszego kraju, należy udać się do biura uznawalności wykształcenia.

- We wszystkich krajach Unii przewiduje się podobne procedury uznawalności. Dotyczą przede wszystkim trybu i czasu przeprowadzania procedur dopuszczających do wykonywania zawodu objętego regulacją – wyjaśnia pracownik Jobpilot.pl na łamach „Dziennika”.

Trzeba złożyć wniosek, a po jego rozpatrzeniu zostaje wydana decyzja o uznaniu kwalifikacji wnioskodawcy. Na wydanie decyzji organ ma 3 miesiące. Do wniosku, oprócz dokumentów potwierdzających wykształcenie, warto dołączyć opis przebiegu kariery zawodowej, najlepiej z potwierdzeniami pracodawców i opiniami przełożonych. Te dodatkowe dokumenty mogą wydatnie skrócić czas oczekiwania na uznanie kwalifikacji.

Źródło: „Dziennik”