WZW C, czyli zapalenie wątroby typu C wywołane jest wirusem HCV. Zakażenie może być spowodowane jakimkolwiek działaniem wiążącym się z przerwaniem ciągłości tkanek. To niekoniecznie musi być zabieg kolczykowania czy tatuowania; choć przypadki zainfekowania notuje się najczęściej u narkomanów używających wspólnie jednej igły, to występują one też podczas wizyty w lecznicy. Zakażeniu ulegają również pracownicy służby zdrowia. W Polsce najczęściej notuje się zakażenia o charakterze jatrogennym (stomatologiczne, szpitalne), przy czym najczęściej do przeniesienia wirusa dochodzi w szpitalu podczas wykonywania drobnych zabiegów, np. podczas pobierania krwi. Zakażenie przenoszone drogą płciową lub poprzez łożysko stanowi rzadkość.

Zdradliwość WZW typu C polega na tym, że nie zawsze choroba daje wyraźne symptomy. Stąd spora część zakażonych nie podejrzewa, że objawy takie jak niestrawność, wzdęcia, nudności, wymioty, uczucie znużenia, apatia, nadmierna senność, a także objawy grypopodobne, mogą świadczyć o rozwijającej się infekcji HCV. Z tego powodu zakażenie HCV wykrywane jest najczęściej dopiero u osób wymagających specjalistycznego leczenia medycznego z powodu zaawansowanej w różnym stopniu choroby wątroby. WZW typu C rozwija się latami zanim doprowadzi do choroby wątroby. Poza wymienionymi objawami początku infekcji chorzy na długo przed uszkodzeniem wątroby stwierdzają u siebie długotrwałe poczucie zmęczenia, apatię, stany depresyjne, dolegliwości grypopodobne czy dyspeptyczne, które mogą być w części przypadków na tyle dokuczliwe, że doprowadzają do zahamowania rozwoju zawodowego i do strat ekonomicznych. W Polsce nie wykonuje się badań przesiewowych w kierunku zakażenia patogenem, nie dysponujemy też szczepionką uodparniającą na tego wirusa. Jedynym środkiem zabezpieczającym pozostaje więc prewencja sanitarno-epidemiologiczna, plus oczywiście specjalistyczne leczenie chorych, u których zdiagnozowano WZW typu C. Obecnie standard leczenia WZW typu C to stosowanie terapii dwulekowej opartej na interferonie pegylowanym alfa oraz rybawirynie. U niektórych chorych stosuje się również monoterapię samym interferonem. Z uwagi na to, że w naszym kraju większości zakażeń to infekcje genotypem 1 wirusa HCV, który słabiej reaguje na wymienione leki, skuteczność terapii jest nieco niższa (41-52 proc) od średniej (54-63 proc.). W 2011 roku pojawiły się w Unii Europejskiej oraz w Stanach Zjednoczonych dwa nowe leki: boceprewir oraz telaprewir – inhibitory proteazy serynowej, które są wskazane do leczenia zakażenia tym właśnie genotypem wirusa. Potwierdzono klinicznie, że terapia trójlekowa, czyli dodanie do standardowej terapii dwulekowej inhibitorów proteazy zwiększa skuteczność leczenia WZW typu C.

Źródło: „Służba Zdrowia”