Anna Janas i Daniel Olszewski

 
Praca recenzowana

Z Zakładu Chirurgii Stomatologicznej Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego nr 6 Uniwersytetu Medycznego w Łodzi Kierownik: prof. dr hab. Grażyna Grzesiak-Janas 2Ze Studenckiego Koła Naukowego przy Zakładzie Chirurgii Stomatologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi Opiekun Koła: dr n. med. Anna Janas

Streszczenie

W pracy opisano diatermię bipolarną i monopolarną. Podkreślono ich zastosowanie u pacjentów z rozrusznikiem serca. Wykazano zalety tej metody terapeutycznej.

Słowo diatermia pochodzi z języka greckiego: dia oznacza „przez” a thérme – „ciepło”. Diatermia znajduje coraz szersze zastosowanie w wielu specjalnościach medycznych jako jeden z rodzajów leczenia elektrochirurgicznego. W tej technice zabiegowej stosuje się prądy o wielkiej częstotliwości do produkcji ciepła, a następnie wykorzystuje się je do cięcia tkanek oraz do ich koagulacji.

Stosowanie wysokich temperatur w celu preparacji tkanek oraz tamowania krwawienia sięga kilkuset lat wstecz, jednak generator zdolny do wytworzenia prądu o takiej częstotliwości, jaka jest wykorzystywana w aparatach diatermicznych, został wynaleziony przez Thompsona w roku 1889 (1). Od tego czasu nastąpił rozwój elektrochirurgii związanej z generowaniem prądu wielkich częstotliwości. Przełomowym momentem było zastosowanie urządzenia elektrochirurgicznego, którego wynalazcą był Bovie, a sam zabieg neurochirurgiczny przeprowadził Cushinga w roku 1926 (1).

W zależności od częstotliwości fal diatermię dzielimy na:

1. krótkofalową, o częstotliwości 2,45-27,12 MHz, wykorzystywaną w rehabilitacji,
2. chirurgiczną, o częstotliwości ok. 0,5 MHz.

Terapeutyczne działanie diatermii krótkofalowej polega na wytworzeniu ciepła, które powoduje szybszy przepływ krwi, w wyniku czego dowóz tlenu do komórek jest bardziej efektywny, podobnie jak usuwanie produktów metabolizmu (2). Diatermię krótkofalową jako metodę rehabilitacji wykorzystuje się w leczeniu ostrych i przewlekłych stanów zapalnych, takich jak choroba reumatyczna, choroby stawu skroniowo- żuchwowego itp. (2, 3).