Obecnie wiemy, że związek między bakteriami a próchnicą zębów jest niepodważalny. Wiemy to jednak dopiero od lat 80. XVII wieku – wtedy bowiem, po wynalezieniu mikroskopu w 1683 r., poczyniono pionierskie obserwacje mikroflory jamy ustnej. Jako pierwszy bakterie zasiedlające powierzchnię szkliwa badał twórca mikroskopu – Antoni van Leeuwenhoek. Przyglądał się płytce nazębnej pobranej z własnych zębów. Niecałe 200 lat później naukowcy dyskutowali już nad istnieniem płytki niespecyficznej. W 1881 r. Willoughby D. Miller w swojej książce pt.: „Mikroorganizmy jamy ustnej człowieka” (ang. „Microorganisms of the Human Mouth”) pisał, że płytka jest niespecyficzna i każdy z zasiedlających ją mikroorganizmów może próchnicę powodować. Trzeba było kolejnych 100 lat, aby pojawiła się teza, że płytka jest jednak specyficzna i próchnicę wywołują jedynie określone rodzaje drobnoustrojów (teoria W.L. Loescha z 1975 r.).

W latach 90. XX wieku opracowano tezę o płytce ekologicznej – jej autorem jest P.D. Marsh. Połączył on teorie płytek niespecyficznej i specyficznej i propagował tezę o występowaniu równowagi pomiędzy mikroorganizmami flory fizjologicznej a potencjalnymi patogenami. Kluczowe elementy tej równowagi to zmiany środowiska związane z obniżeniem pH po spożyciu cukrów ulegających fermentacji, prowadzące do przesunięcia stanu równowagi w stronę bakterii inicjujących rozwój próchnicy. Kiedy pH spada, rozwijają się bakterie próchnicy, ponieważ działają u nich mechanizmy adaptacyjne umożliwiające przeżywanie w środowisku kwaśnym. Z kolei w obecności skrobi rozwijają się bakterie probiotyczne z gatunku Lactobacillus, o których wiadomo, że mogą stanowić barierę ochronną przed działaniem szczepów próchnicotwórczych.

Źródło: czytelniamedyczna.pl