Zęby stałe, których rozwój jeszcze się nie zakończył, bardzo szybko może zniszczyć próchnica. Wynika to ze specyfiki budowy młodego zęba, w którym:

• bruzdy na powierzchniach żujących są głębokie, co sprzyja zaleganiu w nich resztek pokarmu;

• szkliwo nie jest całkowicie wysycone minerałami;

• pryzmaty szkliwne (podjednostki mineralne budujące szkliwo) mają inny układ niżeli w dojrzałym zębie stałym;

• światło kanalików zębinowych jest szerokie;

• zębina jest cienka i słabo zmineralizowana.

Bakterie próchnicy działają aktywnie, ponieważ większość dzieci zazwyczaj niedokładnie szczotkuje zęby albo robi to niesystematycznie. Stąd próchnica w młodych zębach stałych pojawia się dość często, rozwija szybko, zajmując głębokie warstwy zęba. U dzieci z niedojrzałymi zębami stałymi często zdarza się, że zmiana objawiająca się niewielką plamką próchnicy na powierzchni szkliwa, po otwarciu i oczyszczeniu okazuje się poważnym ubytkiem. Leczenie zmian powinno być więc podejmowane jak najszybciej. Regularne wizyty kontrolne zapobiegają rozwojowi próchnicy, która – uchwycona w początkowym stadium – nie zdąży zniszczyć młodego zęba.

Leczenie próchnicy w młodych zębach stałych obejmuje metody stosowane dla zębów dojrzałych. Stosuje się:

• remineralizację – przeprowadzaną w przypadku pojawienia się plamki próchnicowej;

• opracowywanie ubytków – ze względu na delikatną budowę młodego zęba jest ono bardzo ostrożne i maksymalnie oszczędzające zdrowe tkanki zęba, przy wymogu całkowitego usunięcia chorobowo zmienionych obszarów;

• podkłady;

• wypełnianie opracowanych ubytków materiałami złożonymi (zawsze nakładane na uprzednio założony podkład, by uniknąć podrażnienia młodych tkanek), amalgamatami i cementami szklano – jonomerowymi.

Źródło: Opracowanie własne